34. Uwielbiam, kiedy mnie tak nazywasz.

Veronice - byłaś zawsze. W starych opowiadaniach i tym aktualnym. <3
Wiktorii Meller - za każdy cudowny komentarz, podnoszący na duchu. :*

Wszystkim innym i każdemu z osobna. Za tracenie czasu, aby wejść i przeczytać kolejny post. Dzięki wam, ma się ochotę na pisanie dalej, jeśli tylko sprawia to przyjemność chociaż jednej osobie. Jesteście cudowni. Dziękuję :*






Clary



- Może na razie nikomu o tym nie mówmy?

Zaczynało świtać, kiedy leżeliśmy z Jace'm na moim łóżku, a on ze mną na swojej piersi, bawił się kosmykami moich włosów.

- Wątpię, żeby ktokolwiek się dowiedział. W końcu nie nosisz na palcu brylantu.

Uśmiechnęłam się lekko, pocierając policzek o jego nagi tors.

- Nie jestem tradycjonalistką. Gdybym mogła, wzięłabym ślub nawet w miejscu dla Przyziemnych. W kinie, w środku seansu.

Zaśmiał się cicho, z ustami przy czubku mojej głowy.

- Wątpię aby Jia, była fanatyczką Przyziemnych miejsc rozrywkowych.

- Też tak myślę - szepnęłam, czując jak euforia wypełnia moje ciało. Nadal nie potrafiłam w to uwierzyć. Jeszcze niedawno bycie z Jace'm, wydawało się być dla mnie czymś abstrakcyjnym. A teraz leżeliśmy tu oboje, ja w jego ramionach, chwilę po tym, jak powiedziałam jedno krótkie słowo.

Tak.



- Chcę, żeby się to skończyło. Żeby wszystko było jak dawniej.

- Nigdy nie będzie tak jak dawniej. Ale może być lepiej - pogłaskał kciukiem moje ucho, kiedy ja jego przedramię.

Zamknęłam oczy, upajając się jego cudownym zapachem. Nie wyobrażałam sobie nawet, że już nigdy nie będę go dotykała w taki sposób. Że już nigdy go nie przytulę. Że nasz związek nie pójdzie dalej.

- Boję się - przyznałam, po kilku minutach milczenia - Boję się, że was stracę. Dlaczego do cholery Jia musiała przyznać was do wojska?

Nagle poczułam, jak mięśnie Jace'a się spinają. Podniosłam się na łokciu, by móc spojrzeć mu w oczy.

- Coś nie tak?

Pokręcił głową, biorąc głęboki wdech.

- To nie Jia przyznała nas do armii.

Zmarszczyłam brwi, siadając na miękkim materacu.

- Nie rozumiem.

- Sam się zdeklarowałem.







Kelly

Okno mojej tymczasowej sypialni było ogromne, W gruncie rzeczy, robiło za jedną ze ścian. Ilekroć w nie spojrzałam, widziałam odległe Alicante, oraz światła, oznajmiające kolejne zebrania.

- Naiwni - szepnęłam, kiedy natknęłam się na swoje odbicie - Naprawdę naiwni.

W dalszym ciągu nie potrafiłam się nadziwić kolorowi moich oczu. Czarne, tak jak u Sebastiana. Byłam teraz równie silna jak on. Tak jak on, byłam dzieckiem Lilith.
Dotknęłam tafli lustra, a dziewczyna w nim powtórzyła mój ruch. Czarne paznokcie idealnie współgrały z moją bladą cerą i ciemnymi włosami. Byłam teraz doskonała. Niedługo każdy się o tym przekona.

- Kelly.

Odwróciłam się, na dźwięk głosu Sebastiana. Stał w drzwiach, ubrany w czarne jeansy i koszulę, która podjechała do góry, odsłaniając płaski brzuch, kiedy oparł się o framugę.

- Sebastian.

- Zaczynam się nudzić - oznajmił, wzruszając ramionami - Co powiesz na.. Dzisiaj?

Zmarszczyłam brwi, robiąc kilka kroków w jego stronę.

- Chcesz zaatakować dzisiaj?

- Koniecznie - uśmiechnął się chytrze, wyciągając do mnie swoją chudą dłoń - Już najwyższy czas.






Clary


- Clary, wysłuchaj mnie.

Jace próbował mnie uspokoić, ale to było na nic. Ciągle go ignorując, zaczęłam się szykować. Ubrałam czarny top na ramiączka, grube legginsy oraz glany.

- Kochanie..

- Jak mogłeś! - wrzasnęłam w końcu, gwałtownie się do niego odwracając - Zgłaszasz się do armii, narażasz się, po czym przychodzisz tutaj i pytasz mnie.. - urwałam, spuszczając wzrok. Złapałam kilka oddechów, ściszając ton - Pomyślałeś o mnie? O tym, co ja czułam, kiedy usłyszałam gdzie cię przydzielili? Czy mój stan, jeśli cokolwiek ci się stanie, w  ogóle cię obchodzi?!

- Clary - powtórzył moje imię chyba już dziesiąty raz, chwytając moje ramiona - Oczywiście że obchodzi. Ale nie mogę pozwolić, aby cokolwiek ci się stało. Chcę cię bronić, rozumiesz? Tak jak robią to inni. Nawet jeśli miałbym rzucić się do przepaści. Jeśli by to sprawiło, że będziesz bezpieczna.

- Jestem bezpieczna, kiedy ty jesteś przy mnie, rozumiesz? Potrzebuję cię mieć przy sobie. Nie na polu bitwy.

Pokręcił głową, sprawiając że jego obraz stał się dla mnie rozmazany. Może to bardziej przez to, że łzy zaczęły napływać mi do oczu.

- Nie zostawię cię. Wygramy to. I wrócę. Zawsze razem, pamiętasz? Jeszcze długo się ze mną pomęczysz.

Wydęłam wargi, zatrzymując w ten sposób mój wybuch płaczu.

- Zawsze razem - zamknęłam oczy, uwalniając łzy.

Pocałował mnie w czoło - wyczułam, jak delikatnie się uśmiecha.

- Już niedługo, obiecamy to sobie w innym miejscu.

Również się uśmiechnęłam, przytulając go do siebie. Splotłam palce na jego  krzyżu, wyczuwając lekko wystające kręgi.

Bałam się tylko, czy nasze "niedługo" w ogóle nadejdzie.





Maryse


Każdy musiał stawić się w odpowiedniej grupie. Kiedy Robert zabrał Aleca i Isabelle, zostałam w domu czekając na wiadomość od Jii.
Nerwowo zerkałam co chwila na zegar. Każda minuta zdawała się być kilkoma godzinami. Wszyscy liczyli te minuty, wykorzystując jak tylko mogli. Ja, miałam wrażenie, że niebezpiecznie się wydłużają.
Wtedy okno od gabinetu się otworzyło, wpuszczając do środka podpaloną kopertę.
Ognista wiadomość.
Kiedy chwyciłam ją w dłonie, przestała płonąć, aby móc się otworzyć. Byłam pewna, że przeczytam w niej, gdzie mam stawić się z Clarissą. Ale moje serce zamarło, jak przeczytałam jedno, jedyne słowo.

Erchomai.

- Już niedługo - szepnęłam, zrywając się z miejsca.






Clary



Jakiś czas później, Jace musiał wraz z innymi stawić się w Sali Anioła. Maryse miała dostać odpowiedni list, dotyczący mojego przeniesienia, wcześniej, spotkania z Sophie.
Nerwowo kręciłam się po pokoju, starając znaleźć ciekawe zajęcie. Jednak wszystko odpychało na drugi plan moja dzisiejsza rozmowa z Jace'm.
Nie  żałowałam swojej odpowiedzi. Tylko czy on zadał pytanie we właściwym czasie? Co jeśli.. Potrząsnęłam głową, wyganiając najgorsze myśli z mojej głowy. Nie, on wróci. Wszyscy będą cali i zdrowi.

Pukanie do drzwi, odwróciło moją uwagę od rozmyśleń.

- Tak?

Sekundę później, ukazała mi się twarz Maryse. Była lekko zdyszana.

- Clary, jesteś spakowana?

- Hm, tak, a...

A co? Nie musiałam pytać. Przecież doskonale znałam odpowiedź.

- Za pięć minut w głównym holu.

Kiwnęłam głową, przygryzając wargę.

Zaczyna się.









Jace



Pomimo kolejnej narady, nie potrafiłem się ani trochę skupić na słowach generała.
Ciągle myślałem o Clary.
O tym, jak się zgodziła. Kiedy powiedziała tak, nie byłem pewny, czy sobie tego nie wymyśliłem. Ale kilkakrotne powtórzenie, upewniło mnie, że jednak nie. Wtedy moje serce dosłownie podskoczyło aż do gardła. Miałem wrażenie, że wyrosły mi skrzydła.
I pomimo tego co nas czeka, nie mogłem przestać się uśmiechać. Musiałem spuszczać głowę, żeby ktoś nie wziął mnie za obłąkanego.

- Jace?

Odwróciłem się na szept Aleca. Ukradkiem wyciągnął w moją stronę dłoń, w której trzymał skrawek papieru. Doskonale wiedziałem co to.
Zabrałem kartkę, rozkładając ją. Kiedy spuściłem wzrok, moje oczy natknęły się na krótką wiadomość.

Nowy Jork.








Clary



- Nowy Jork? - niemalże pisnęłam, kiedy dowiedziałam się, że to właśnie tam zamierzają mnie ukryć - Poważnie?

- Jak najbardziej poważnie, Clarisso - przytaknęła Jia - Zostaniesz tam przeniesiona jeszcze przed zmierzchem.

Pokręciłam głową, nie mogąc uwierzyć w to, co słyszę.

- Ja chcę zostać w Idrysie!

- To niewykonalne - zmarszczyła srogo brwi, zwracając się do Maryse - Sophie przybędzie za pół godziny. W  ten czas, trzeba przenieść rzeczy Clary.

- Oczywiście, zajmę się tym.

Popatrzyłam na nią z niedowierzeniem, ale ona tylko wzruszyła ramionami, wychodząc z gabinetu Jii.
Wyrzuciłam ręce do góry, nie mogąc naprawdę w to uwierzyć. Jak mam do cholery z Nowego Jorku przedostać się niezauważalnie do Idrysu?

- Wybacz tak nagłą decyzję. Ale to najlepsze rozwiązanie.

- Najlepsze?! - prychnęłam - Kto będzie mnie tam bronił?! Ustawicie szereg żołnierzy przed moim pokojem i oknem?! Cudowne rozwiązanie!

- Clary.. Magnus i Sophie dadzą radę z ochronieniem cię. Zaufaj mi, tutaj nie jest bezpiecznie.

- Nigdzie nie jest - warknęłam, odwracając się od niej.

- To prawda. Ale Idrys, to ostatnie miejsce w jakim powinnaś przebywać. Zaufaj mi, wiem co robię.

Spojrzałam na nią przez ramię, szukając kolejnej zaczepki, ale to i tak nic by nie dało. Żaden mój bezsensowny argument.

- Nie wątpię - prychnęłam, ruszając w stronę wyjścia. Zatrzasnęłam za sobą drzwi, które skutecznie odgrodziły mnie od Konsula.





***



- To jest niesprawiedliwe - jęknęłam, zakrywając sobie twarz poduszką. Do przeniesienia miałam jeszcze z jakieś dwie godziny, co dało mi możliwość spędzenia krótkiego czasu z Jace'm.

Chłopak położył się obok mnie na łóżku, tak że stykaliśmy się ramionami.

- Jia dba o twoje bezpieczeństwo.

- Sądzisz że on mnie tam nie znajdzie? - prychnęłam, odrzucając poduszkę - Nie oszukujmy się.

- Zajmiemy go tak, że nawet nie zdąży zauważyć twojej nieobecności - szepnął, ujmując moją jedną dłoń. Zaczął bawić się moimi palcami, co trochę mnie rozluźniło.

- Nic go nie powstrzyma. Nic nie ma sensu. Żadne moje ukrywanie.

- Trzeba spróbować - wzruszył ramionami. Chciałam coś powiedzieć, kiedy poczułam chłodny metal, otaczający mój serdeczny palec. Spojrzałam na niego, w momencie jak Jace zabrał rękę.

- Nie musisz go nosić. Ale chcę, abyś go miała.

Zamrugałam kilkakrotnie, wpatrując się w srebrny pierścionek. Był prosty - cienka obrączka z małym czerwonym oczkiem.

- Rubin. Należał do mojej babki - wytłumaczył - Była mi chyba najbliższą osobą. Dopóki nie pojawiłaś się ty.

Zacisnęłam dłoń w pięść, nie odrywając wzroku od biżuterii.

- Jest piękny - spojrzałam na niego, uśmiechając się delikatnie. Odwzajemnił uśmiech, dźwigając się na łokciu, by nachylić się nade mną - Dziękuję kochanie.

- Uwielbiam, kiedy mnie tak nazywasz - uśmiechnął się z ustami przy moich ustach.

- Tak? - zaśmiałam się cicho, kiedy chwycił moje nadgarstki, umieszczając je nad moją głową.

Przechylił głowę, zderzając ze sobą nasze języki. Wyginając się w łuk, ugryzłam jego dolną wargę, co sprawiło że odsunął się kilka centymetrów, z czarnymi z podniecenia oczami.

- Jesteś niemożliwa.

Zrobiłam minę niewiniątka, wzruszając ramionami.






****




- Obiecaj na siebie uważać - szepnęłam, kiedy kroczyliśmy korytarzem. Trzymaliśmy się za dłonie - za tą, na której miałam pierścionek - dochodząc do głównego korytarza.

- Mam duży powód, żeby ci to gwarantować.

Uniosłam jedną brew, unosząc jeden kącik ust.

- Och, doprawdy?

- Myślisz, że przepuszczę tą okazję, żeby zobaczyć się w złotej sukience?

Zaśmiałam się cicho, obejmując go w pasie.

- I to niby ja, jestem niemożliwa.

Uśmiechnął się, zbliżając do siebie nasze twarze.

- Wyobrażam to sobie.

- Co? - zmarszczyłam lekko brwi, stykając nasze czoła.

- Jak cudownie to będzie brzmiało. Clary Herondale.

Przewróciłam oczami, wybuchając śmiechem.

- To brzmi okropnie!

- Przeżyjesz - pocałował mnie z policzek, potem w kącik ust - Trzeba się poświęcać.

Chciałam odpowiedzieć, kiedy odwróciłam głowę, dostrzegając Toma. Wpatrywał się w nas, z osłupionym wzrokiem i zaciśniętymi pięściami.
Poczułam, jak krew odpływa mi z twarzy. Odsunęłam się krok od Jace'a, ale chłopak odwrócił się na pięcie, odchodząc szybkim krokiem,

- Tom! - krzyknęłam, ale był już na tyle daleko, że nie mógł mnie słyszeć.

- Clary.. - Jace dotknął mojego ramienia, ale ja niechętnie odepchnęłam jego dłoń.

- Muszę za nim iść - powiedziałam i nie oglądając się na blondyna, ruszyłam za Tomem.

Jak długo tam stał? Jak długo słuchał?

Skręciłam na schody, na których go dogoniłam. Widziałam napięte mięśnie chłopaka przez koszulkę.

- TOM!

Zatrzymał się, ale nie odwrócił od razu. Dopiero po kilkunastu sekundach, stanął twarzą do mnie, o kilka schodków niżej.

- Wychodzisz za niego?

- Tom..

- Tak czy nie? - warknął, zaciskając donie tak, że aż zbielały mu kostki.

Spuściłam głowę, bojąc się jego reakcji. Wiedziałam, co do mnie czuł. A moja odpowiedź, mogła go tylko zranić.

- Tak - szepnęłam, ale doskonale to usłyszał.

- Cudownie. Niedługo będziemy cię nazywać Clarissą Herondale - prychnął, teatralnie się kłaniając.

- Przestań, proszę!

- Sądziłem, że mnie posłuchasz! Że dostrzeżesz, co jest dla ciebie lepsze!

Zbliżyłam się do niego o dwa schodki, tak że mieliśmy oczy na równej wysokości.

- Kocham go. Kocham, rozumiesz?

- Czyli ja, mogę już nie wracać z bitwy, racja? - zmarszczył brwi, przybierając lodowaty ton..

- Jak możesz tak mówić?! - pisnęłam, odpychając go za pierś.

- Powiedz, że mnie nie kochasz - chwycił moje nadgarstki, wpatrując się w moje oczy - Powiedz to. A dam sobie spokój.

Zacisnęłam usta w wąską kreskę, zmuszając się aby zaprzeczyć. Ale nie potrafiłam.

- Kocham cię, Tom. Jesteś dla mnie ważny. Ale nie tak jak Jace.

Zmrużył oczy, przekrzywiając głowę. Moje serce właśnie się zapadło, zabierając ze sobą możliwość normalnego oddychania.

Nagle Tom nachylił się, złączając ze sobą nasze usta. Poczułam smak własnych łez. Jego gładki język. Delikatność warg.
Przesunął dłonie na moje łopatki, przyciągając mnie do siebie. Zderzyłam się z jego ciałem, czując promieniujące od niego ciepło.

- Wrócę tu. I się nie poddam, Clary. Nigdy się nie poddam - szepnął, odsuwając się ode mnie. Oszołomiona poczułam jak moje kolana uginają się pode mną.

Odwrócił się plecami, schodząc po schodach. Kiedy jego sylwetka była na tyle daleko, że ledwo co ją widziałam, pozwoliłam wypłynąć moim łzom na wierzch. Poczułam do siebie wstręt.
Upadłam na kolana, chowając twarz w dłoniach.

Koniec

Księgi I