28. Przecież to bez znaczenia.

Luna

Zmęczona stałam przy kuchennym blacie, leniwie krojąc kromkę chleba. Byłam kompletnie wyczerpana. Ale i szczęśliwa.

Clary była już z nami. Bezpieczna.

Tylko nie do końca było w porządku.

Podniosłam wzrok, kiedy do kuchni wszedł Jace. Miał lekko podkrążone oczy, niewyspaną, bladą twarz i delikatne zmarszczki przy kącikach oczu.

- Hej.

- Hej - miał zachrypnięty głos, kiedy usiadł na krześle, opierając się łokciami o blat. Schował twarz w dłonie, kiedy usiadłam na przeciwko niego.

Panowała cisza, którą przerywało tykanie zegara. Mieszałam swoją herbatę, kiedy w końcu postanowił się odezwać.

- Nie spała. Całą noc - westchnął, wplatając palce we włosy - Słyszałem ją. 

Spuściłam wzrok, zaciskając dłonie wokół szklanki.

- Jace.. To po prostu dla niej szok. Wszystko będzie dobrze.

Pokręcił głową, w momencie kiedy temat naszej rozmowy wparował do kuchni. Miała splątane, wilgotne włosy, za dużą koszulkę Jace'a. Była boso.

Obserwowaliśmy ją, kiedy otworzyła lodówkę i wyciągnęła z niej mleko, upijając kilka dużych łyków z kartonu.

Widziałam jej wystające kości i kręgi i szczupłe nogi.

Schowała mleko z powrotem do lodówki, wycierając wierzchem dłoni usta.

Chciała nas ominąć, kiedy Jace chwycił jej dłoń, przyciągając do siebie. Oparła się dłońmi o jego ramiona, kiedy wciągnął dziewczynę na kolana.

- Dzień dobry, kochanie - powiedział smutno, całując jej policzek. Westchnęła cicho, wtulając się w jego szyję. Usłyszałam, jak wydaje z siebie drżący oddech, kiedy pogłaskał ją po plecach.










Clary



Po jakimś czasie Luna wyszła z kuchni, zostawiając nas samych. Ciągle siedziałam wtulona w Jace'a, upajając się jego cudownym zapachem.

- Wszystko dobrze?

Oderwałam się od niego, wpatrując w złote tęczówki.

- Jace, to co się stało, nie czyni mnie wieczną kaleką - mruknęłam.

- Rozumiem. Martwię się - pogłaskał mój policzek, całując w czoło.

- Wiem. Przepraszam - szepnęłam, zaciskając się mocniej wokół jego szyi.




-----------------------




Wróciłam do pokoju, kiedy ogarnęła mnie ponowna fala zmęczenia. Ostatnio często zdarzało mi się być śpiącą i kompletnie wyczerpaną.
Położyłam się pod ciepłą pościelą, podciągając kolana aż do szyi. Podwinęłam kołdrę pod stopy, tak jak robiłam to kiedyś, kiedy jako dziecko bałam się, że coś może przyjść po mnie w nocy.
Kiedyś była to jednak moja wyobraźnia. Teraz, działo się naprawdę. Jonathan może znowu po mnie przyjść. Znowu coś zniszczyć.

Zamknęłam oczy, odliczając w myślach. Co prawda byłam senna, ale ciągle mi czegoś brakowało. Ciepła. Silnych ramion. Cudownego zapachu. Jace'a.
Nie chciałam go jednak fatygować. Przekręciłam się na plecy, wpatrując się w co popadnie. Nawet sufit stał się niezwykle interesujący.

Odruchowo pogłaskałam się po brzuchu, spoglądając na niego w dół.
Czułam się taka pusta.
Mimo że zawsze taka byłam. Ale teraz, było to tak bardzo odczuwalne.

"To bez znaczenia".

Podniosłam się gwałtownie, kiedy słowa Jace'a z wczorajszego wieczoru, zabrzmiały w mojej głowie.

Bez znaczenia.

- Bez znaczenia - szepnęłam, wstając z łóżka. Nie zwróciłam uwagi na to wczoraj. Byłam chyba zbyt zdezorientowana.

Podeszłam do okna, opierając czoło o szybę. Była ciepła, od rzucanych przez słońce promieni.

- Hej.

Usłyszawszy głos Jace'a, skrzyżowałam ręce na piersi, w momencie kiedy położył swoje dłonie na moich biodrach.
Odwróciłam się, stykając swój nos z jego. Uśmiechał się, co sprawiło mi wielki trud, aby nie odpowiedzieć tym samym.

- Mówiłam, że nie musisz ze mną cały czas siedzieć.

- Ale chcę - zamruczał, całując mnie w szyję. Odetchnęłam ciężko, z trudnością go od siebie odciągając.

- Nie widzę sensu. Szczególnie że to, co się wydarzyło, nie ma znaczenia. Dla ciebie.

- Co? - zmarszczył brwi, spuszczając dłonie wzdłuż mojego ciała.

- Sam tak powiedziałeś - spuściłam wzrok, oplatając jedną ręką swoją talię - Wczoraj.

- C.. Och, Clary, nie miałem tego..

- Miałeś - mruknęłam - W ogóle cię nie obchodziło i nadal nie obchodzi to, co się stało.

- Clary - westchnął - Po prostu.. Nie wiedziałem o nim.. Jej.. Jak miałem się do niej przyzwyczaić? Lub ty?

Zmarszczyłam brwi, zaciskając wolną rękę w pięść.

- Nic nie rozumiesz!

- Wolałabyś być w wieku szesnastu lat matką? Powodzenia.

- Czyli na rękę ci jest to, co się stało! Rozumiem! Komu by pasowało być tatusiem w wieku siedemnastu lat, prawda? Wybacz, że cię na to narażałam! Ale w najmniejszym stopniu, powinno cię to obchodzić! Ono było twoje! Nasze!

Wbił się w moje usta, unieruchamiając nadgarstki po obu stronach mojej głowy. Przechyliłam twarz, pogłębiając pocałunek. Poniekąd tak bardzo teraz go pragnęłam. Jego bliskości. Czuć zachłanne usta dosłownie wszędzie. Ale nie mogłam pozwolić, by każda nasza rozmowa tak się kończyła.
Po uwolnieniu jednej ręki, chwyciłam jego szczękę, odrywając od siebie nasze twarze. Nie zrezygnował jednak. Pocałował moje czoło, i kiedy pacnęłam go w pierś, odsunął się ode mnie, puszczając zniecierpliwiony oddech, po czym wyszedł z pokoju, zostawiając mnie samą.









Wybaczcie że taki krótki, ale szkoła ma jednak jakiś wpływ na mój wolny czas. Mimo nie zbyt długiej treści, mam nadzieję, że się podobało :)

Btw, zaczęłam właśnie drukować po kolei "Miasto Cieni". Mam na celu przelać treść bloga na papier i - jeśli ktoś byłby kiedyś chętny - wysłać komuś, jak skończy się nasze opowiadanie. Co wy na to? :)
Poszczególne informacje podałabym w przyszłym czasie :)