Epilog.

Jace



- Mógłbyś ją wykąpać?

Odsłoniłem ramię z twarzy, aby spojrzeć na stojącą przy łóżku Clary z Julie na rękach. Dziewczynka bawiła się włosami mojego Anioła, starając się upleść je w nieudolny warkocz.

- Eh, okay - westchnąłem, opierając się na łokciach - Ale przyrzekam, jeśli mnie ochlapie, to ją utopię.

- Mamo! - pisnęła rozbawiona Julie, chowając twarzyczkę w jej szyi. Uśmiechnąłem się szeroko i zeskoczyłem z łóżka, porywając naszą małą księżniczkę z ramion Clary.

- A może zrobię to od razu? - zaśmiałem się, łaskocząc ją nosem po karku.

- Nie! Mamusiu! - pisnęła, ciągle chichocząc.

Wanna była do połowy wypełniona wodą. Jednym ruchem pozbyłem się letniej sukienki swojej córki i białych skarpetek, teatralnie wsadzając ją do wanny.

- Siii! - pisnęła, wymachując rączkami.

- Co? Chcesz siku? - uniosłem brew, wlewając jej płynu do kąpieli.

- Nie!

- No to co?

- Sii!

Przewróciłem oczami, hamując parsknięcie.

- Powiesz mi o co chodzi?

- Zimna!

Po tonie jej głosu i niekontrolowanego piszczącego śmiechu zdałem sobie sprawę, że żartuje.

- Ładnie tak kłamać? - spytałem, mocząc gąbkę i ściskając ją nad główką córeczki. Woda zmoczyła jej blond włoski.

- Tatusiu, czy mamusia jest królową?

Uśmiechnąłem się lekko, mydląc obie dłonie, po czym zacząłem myć jej głowę.

- Dlaczego pytasz?

- Bo mamusia nazwała mnie księżniczką. Spytałam się czy skoro ja jestem księżniczką to czy ty jesteś królem. A mama powiedziała że jesteś królem jej serduszka - odparła, dotykając swoją mokrą piąstką mojego nosa. Uśmiechnąłem się, kiedy zostawiła na niej odrobinę piany.

- Tak powiedziała? - spytałem, spłukując pianę z jej włosów.

Kiwnęła energicznie główką, dźwigając się na swoich kolankach i wprawiając w ruch wodę.

- A ona jest twoją królową?

Pocałowałem ją w czółko, nie mogąc przestać się uśmiechać.

- Mamusia jest wszystkim co mam. Dała mi najwspanialszy skarb, jakiego nie będzie miał żaden inny król.

- Co takiego? - wyszeptała, opierając się dłońmi o brzeg wanny.

- Ciebie.

Uśmiechnęła się uroczo, ukazując szereg malutkich ząbków.

- Czekaj - powiedziała, machając mi przed nosem rączką.

- Co się stało?

Położyła swoje dłonie na obu moich policzkach i rozejrzała się dookoła, jakby obawiała się że nas ktoś usłyszy.

- Powiem ci coś na ucho - ciągle szeptała, po czym nachyliła się, aż poczułem jej ciepły oddech na skórze.

- Kocham cię tatusiu.

Pocałowałem ją w skroń, ciągle się uśmiechając.

- Ja ciebie też, kochanie.














Trzy lata później  (Jace 22 lata,  Clary 21 lat,  Julie 4 lata)



Clary






Leżałam wtulona w Jace'a, przyglądając się lego unoszącej się i opadającej piersi. Uwielbiałam ten widok - tak spokojny i rozluźniony Jace, obejmujący mnie swoim ramieniem.

- Śpisz?

Spojrzałam na niego, jednak oczy miał zamknięte.

- Hm.. Nie.

Uśmiechnął się lekko przyciskając mnie do siebie.

- Wiesz, jak bardzo cię kocham?

Przewróciłam oczami, opierając brodę na jego piersi?

- Och, doprawdy?

Spojrzał na mnie, a ja przygryzłam wargę na widok jego złotych oczu, które ciemniały tylko na mój widok.

- Dałaś mi tyle cudownych wspomnień i zmian - wyszeptał, opierając się na łokciach, tak że nasze twarze dzieliły centymetry.

- Tak? - uśmiechnęłam się, całując go lekko. Przechylił głowę, oddając mi się z cichym jękiem, ale przerwał, aby móc mówić dalej.

- Nauczyłaś mnie kochać. Dostrzegać świat inaczej niż postrzegają go inni - wymruczał, śledząc opuszkami palów wzór na moich nagich plecach - Zrobiłaś ze mnie najszczęśliwszego człowieka, kiedy zgodziłaś się za mnie wyjść. A przede wszystkim - wyszeptał, muskając o siebie nasze usta -
Dałaś mi Julie.

Uśmiechnęłam się, kiedy pocałował mnie poprawnie, przewracając nas tak, że leżałam pod nim.

- Nigdy nie powiedziałam ci, za co ja cię kocham - wyszeptałam, chowając twarz w jego szyi.

Poczułam, jak napiął się lekko całując mnie w czubek głowy.

- Sprawiłeś, że zaczęłam wierzyć w siebie. Stałam się silniejsza. Czułam się przy tobie bezpiecznie. Zawsze zastanawiałam się - wyszeptałam, kreśląc na jego piersi kółka - Dlaczego mnie właściwie kochasz. Z samego początku obawiałam się... Że to wszystko jest udawane. Że odejdziesz, kiedy pojawi się ktoś o wiele lepszy niż ja.

Spojrzałam mu w oczy, dostrzegając w nich lekki niepokój. Zamrugałam, a w moich oczach pojawiły się niechciane łzy.

- Ale kiedy zapytałeś się mnie.. Czy za ciebie wyjdę.. Byłam pewna że to co czuję do ciebie, jest naprawdę odwzajemniane. Pierwszy raz poczułam, że nie zostanę zraniona - przytuliłam dłoń do jego policzka, przymykając oczy - Pamiętam, jak powiedziałeś, że wprowadzam światło. Do tego wszystkiego. Ale to ty stałeś się moim słońcem. Wprowadziłeś do mojego życia ciepłe promienie, które zlikwidowały chłód, jaki nosiłam w sercu. Którego nikt nie był w stanie ocieplić. Ty dałeś radę. Za to będę do końca życia dziękowała Razjelowi. Obdarował mnie czymś, na co niczym sobie nie zasłużyłam. Jedynie jak mogę ci podziękować, to kochać cię, tak mocno jak potrafię.

Po moich słowach nastąpiła krótka cisza, ale szybko się jej pozbyliśmy. Jace łapczywie złączył ze sobą nasze usta w namiętnym pocałunku. Poczułam budujące się napięcie w dole brzucha, kiedy zgiął mi nogę w kolanie, tak że dotykałam nim jego biodra. Zachichotałam, kiedy wsunął palce pod materiał moich spodenek, ale ostatecznie się powstrzymał.

- Miejmy nadzieję, że to będzie David - pokręcił głową, stykając ze sobą nasze czoła. Parsknęłam śmiechem, obejmując go mocniej nogami.

- Kocham Cię - wyszeptał, całując mnie w nos.

W momencie kiedy do sypialni wpadła Julie, Jace zsunął się ze mnie, cmokając szybko w usta

Śmiejąc się wskoczyła na łóżko i podpełzła do nas, wślizgując się między nas.

- A ja mam chłopaka! - pisnęła uradowana.

Wybuchnęłam śmiechem, a Jace tylko zasłonił sobie oczy ramieniem, ale również się uśmiechnął.

- Zaczyna się. Z tym do twojej matki, Julie.

- Mamo, a czy kiedy będę duża, będę z Noah jak ty i tatuś?

Popatrzyłam na Jace'a, który tylko wzruszył ramionami.

Noah oraz jego rodziców poznaliśmy na ceremonii oznakowania Julie przez Cichych Braci. Urodził się dwa dni wcześniej niż nasza córeczka i był pół Nephilim pół Fearie. Oczywiście, nie trzeba było długo, aby zdobył serce Julie.

- Może - uśmiechnęłam się, głaszcząc ją po główce.

- A będziemy mieć dzidziusia?

W tamtym momencie naprawdę musiałam mocno się hamować, aby nie zacząć się śmiać. Jednak Jace'owi się to nie udało.

- Jak będziesz starsza - kiwnęłam głową, przygryzając wargę.

- A będę mogła się zajmować Davidem?

Spojrzałam na swój brzuch. Cóż, nie byłam pewna czy to będzie David czy Layla, ale moja córka upewniła się, że niedługo będzie mieć brata.
Tym razem nie z wpadki.

- Oczywiście że tak - uśmiechnęłam się.

Julie przysunęła się do mnie i położyła główkę na moim brzuchu. Zmarszczyła w skupieniu brwi, nasłuchując. Pomimo że nie mogła go usłyszeć, po drugi miesiąc na to nie pozwala, to uśmiechnęła się, głaszcząc moją skórę.

- Hej, David.

KONIEC

Dziękuję tym, którzy byli od początku. Tym, którzy przeznaczyli te kilkanaście minut, aby przeczytać kolejne rozdziały. Jesteście najwspanialsi.

Chciałabym, aby pod tą ostatnią notką, pojawił się komentarz od każdego kto czyta. Nawet, jeśli nigdy nie komentował. Chciałabym wiedzieć, ilu czytelników miało "Miasto Cieni"

Jeszcze raz dziękuję <3

32. Wiesz, co masz robić?

Clary





Nie potrafiłam się nacieszyć widokiem Julie. Nikt tak naprawdę nie mógł. Każdy nachylał się nad nią, mówiąc i rozśmieszając mojego Aniołka.

- Jest cudowna - westchnęła Isabelle, głaszcząc ją po główce - I ma twoje oczy.

Uśmiechnęłam się lekko, kiedy nagle ogarnęła mnie fala zmęczenia, Przeciągnęłam się, pobudzając tym każdy mięsień.

- Chyba powinnaś się położyć.

Miała rację. Od kilku dni praktycznie nie odstępowałam od kołyski Julie. Należał mi się chociaż minimalny odpoczynek. A z tym nie powinno być problemu - Julie nie wykazywała potrzeby ciągłej uwagi.

- Tak, cóż - westchnęłam, pocierając zmęczone oczy - Do zobaczenia rano?

Dziewczyna cmoknęła mnie w policzek, uśmiechając się lekko.


- Dobranoc.

Nachyliłam się by pocałować Julie w policzek, po czym położyłam ją w kołysce i wyszłam z jej pokoiku. Był oddalony dwie jedną sypialnię dalej od mojej i Jace'a.

Kiedy weszłam do naszego pokoju, zobaczyłam wyciągniętego na łóżku ukochanego, w samych dresach i wilgotnymi włosami.

- Hej - szepnęłam, kładąc się obok niego na łóżku.

- Hej - wymruczał, zwracając na mnie całą swoją uwagę. Przygryzłam lekko wargę, kiedy uśmiechnął się do mnie, wbijając swoje złote oczy w moje.

- Tak się cieszę, że ma twoje oczy - wyszeptał, nachylając się ku mnie.

- Och?

- Obawiam się jednak, że będzie blondynką.

- Nie życzyłabym jej, aby była ruda - parsknęłam śmiechem, kiedy przekręcił nas tak, że wisiał nade mną, błądząc ustami po mojej szyi, szczęce.

- Cóż, zadowalający fakt, że ma coś ze mnie.

Odnalazłam ustami jego usta, wplątując palce w jego puszyste, kręcące się włosy. Chwycił mnie pod kolana, oplatając się moimi nogami w talii. Mruknął z zadowoleniem, kiedy wygięłam się w łuk, ocierając się o jego nagą pierś.

Och, jak długo czekałam na coś takiego!
W jednej chwili chwycił rąbek mojej koszulki, ściągając mi ją przez głowę. Zarumieniona lekko, nawinęłam sobie na palec sznurki jego dresów, kąsając zębami jego szyję. W jednej chwili jęknęliśmy cicho, wyczuwając budujące się między nami napięcie, którego pomału nie byłam w stanie znieść.

- Kocham cię, Clarisso Herondale - wyszeptał, zaczepiając palce o gumkę moich dresów.

- Kocham cię.





- Długa noc? - zachichotała Isabelle, kiedy rano przygotowywała mi kawę.

- Nic mi nie mów- westchnęłam, wyciągając się na blacie.

Cóż, nie mogłam narzekać. Uśmiechnęłam się lekko na wspomnienie z dzisiejszej nocy - na usta Jace'a, błądzące po moim ciele. O jego dłoniach, rozpalających moją skórę. Jego gorący oddech, tuż przy moim uchu i moje ciche jęki, za każdym, powolnym  i harmonicznym ruchem naszych bioder.

Zarumieniona wzięłam kubek kawy od Izzy, zaciskając wokół niego place.

- Za miesiąc Cici Bracia przyjdą, oznaczyć Julie Runami Ochronnymi - oznajmiła, zajmując miejsce naprzeciwko mnie. Kiwnęłam głową, upijając łyk napoju, kiedy do kuchni weszli Alec i Jace. Oboje mieli na sobie tylko dresy, tyle że Jace szare, a Alec - granatowe.

- Mamy coś do jedzenia? - jęknął Alec, kiedy Jace przytulił mnie do swojej piersi. Oparłam się wygodnie o niego, kiedy położył swój podbródek na czubku mojej głowy.

- Mogę ci usmażyć jajecznicę! - zaoferowała się uradowana Isabelle, na co Alec wytrzeszczył oczy.

- Straciłem apetyt - zatrzasnął drzwi od lodówki, na co oboje z Jace'm wybuchnęliśmy śmiechem.

- Alec! - mruknęła Izzy, zakładając ręce na piersi - Jesteś okropny.

Chłopak uśmiechnął się, targając siostrze włosy.

- Też cię kocham, siostrzyczko.










Rok później  (17 stycznia) - Jace 19 lat, Clary 18 lat, Julie - 1 rok 2 miesiące.




- Shh -  przyłożyłam palec do ust, kiedy Julie z trudem hamowała swój śmiech. Uchyliłam drzwi od naszej sypialni, ukazując jeszcze śpiącego Jace'a.

- Wiesz co masz robić? - szepnęłam, biorąc ją na ręce. Kiwnęła główką, zakrywając mi swoją tłustą rączką usta.

- Bo obudzis tatusia - zmarszczyła lekko brwi, kiedy postawiłam ją na łóżku. Materac delikatnie ugiął się pod jej ciężarem, kiedy zaczęła czołgać się w stronę Jace'a.

- TATA! - pisnęła, wskakując mu na pierś. Jace zdusił okrzyk zaskoczenia. Parsknęłam śmiechem, klęcząc na krawędzi łóżka.

- Ugh, przestań mi molestować twarz - zaśmiał się blondyn, chwytając Julie pod pachy.

Uniósł ją do góry, wywołując jej niekontrolowany chichot.

- Wsystkiego najlepsego! - krzyknęła, wymachując rączkami.

Mój ukochany usiadł, przyciągając sobie córkę do piersi. Pocałował ją w czoło, kiedy przytuliła się do jego ramienia.

- Dziękuję, kochanie - uśmiechnął się z ustami przy jej skórze.

Nie mogłam się powstrzymać i również się uśmiechnęłam, czołgając się w ich stronę. Jace spojrzał na mnie, a ja przygryzłam wargę na płynne złoto jego tęczówek.

- Hej - wyszeptałam, całując go leciutko w policzek. Uśmiechnął się uroczo, wypuszczając Julie z objęć. Dziewczynka ciągle się śmiejąc, zaczęła przekręcać się po łóżku, rozrzucając wokół siebie blond włoski.

Jakim cudem rocznemu dziecku tak szybko urosły włosy?
Sophie tłumaczyła jej szybko nabywane zdolności intelektualne jak i rozwój, zawdzięcza większej dawce anielskiej krwi.

Cóż, postanowiłam też tak to tłumaczyć.

- To niewiele, jak na urodzinowy poranek -wydął wargi, przekręcając głowę. Przewróciłam oczami i nachyliłam się ku niemu. Pocałował mnie lekko zadowolony, przechylając głowę.

- Mhm.. - przerwałam, odsuwając się jako pierwsza - Może my zrobimy ci śniadanie? Co ty na to?

Westchnął lekko rozczarowany, a ja zmarszczyłam brwi. Tak, cóż, były jego urodziny, ale z nami siedziało dziecko.

- Jasne - mruknął, opadając na poduszki.

Ponownie przewróciłam oczami, tym razem lekko zfrustrowana. Ostatnio często miał zmienny nastrój.

- Chodź, Julie - wzięłam ją na ręce, usadawiając na swoim biodrze - Zrobimy tacie śniadanie.






- Jace jest w złym humorze?

Zerknęłam na Camille, która zabawiała Julie, kiedy ja kroiłam leniwie kolejnego pomidora.

- Czemu?

- Bo kiedy on jest zły, ty również. I odwrotnie - wzruszyła ramionami, przeczesując palcami włosy mojej córeczki - Więc?

Odłożyłam nóż, opierając się biodrem o blat.

- Cóż.. Ostatnio mamy mało czasu dla.. Siebie - ton mojego głosu miał jej powiedzieć, o jaki czas mi chodziło. Przygryzła wargę, rzucając mi smutne spojrzenie.

- Och, kochanie, jeśli chcecie mieć chwilę czasu dla siebie, ja i Isabelle chętnie zajmiemy się Julie - zaproponowała ochoczo. Zerknęła na malutką blondynkę, pytając się jej - Julie? Co byś powiedziała na zakupy ze mną i ciocią Isabelle?

- TAK! - klasnęła w dłonie, a jej zielone oczy rozbłysły. Boże, rodziła się druga Isabelle.

- Co to za entuzjazm?

W drzwiach stanął Jace, ubrany w same dresy, które odsłaniały pasek jego bokserek. Camille porwała Julie w objęcia, chcąc go wyminąć. Zatrzymała się obok niego, uśmiechając się.

- Wszystkiego najlepszego, staruszku.

- Mam dziewiętnaście lat, Camille - mruknął.

- Julie, dasz buziaka swojemu staruszkowi? - zaśmiała się, wychylając blondynkę w stronę ojca.

Kiedy Jace nachylił się ku córce z ustami ułożonymi w dzióbek.
Julie jednak zaśmiała się i odepchnęła twarz chłopaka, który udał urażonego.

- Moja własna córka mnie olała - westchnął, po czym machnął ręką - Nawet ona.

Poczułam dziwne napięcie w dole brzucha na jego słowa. Camille posłała mi smutne spojrzenie, po czym ułożyła usta w słowie "powodzenia". Kiwnęłam głową, kiedy zniknęła za drzwiami.

Jace stanął trzy kroki ode mnie, wywołując u mnie naprawdę ogromną burzę. Stał tak daleko, z odsłoniętym torsem i niesamowicie potarganymi włosami.

Założyłam ręce na piersi, spuszczając wzrok na swoje nogi.

- Dzięki - westchnął, podstawiając mi pod nos kanapkę.

Odwróciłam wzrok, wzruszając ramionami.

- Nie ma sprawy.

Dostrzegłam jak niedbale odkłada talerz z kanapką na blacie, po czym opiera się o niego dłońmi - umieszczając je po jednej i po drugiej stronie moich bioder. Spojrzałam na niego, a nasze twarze dzieliły nieznośne centymetry.

- Cóż, wszystkiego najlepszego - wyszeptałam, czując jak przysuwa ręce do mojej talii. Wypuściłam drżący oddech, kiedy jego palce dotknęły mojej nagiej skóry ud, wślizgując się wyżej pod koszulkę.

- Niestety, nie mam dla ciebie prezentu - mój głos powoli przechodził w jęk. Tym bardziej, kiedy pocałował mnie lekko w szyję, przyciągając bliżej do siebie.

Podskoczyłam, siadając na blacie i obejmując go nogami w pasie. Jego usta zachłannie śledziły różne szlaki na mojej skórze, kiedy moje dłonie badały jego twarde i gładkie plecy.

- Ty jesteś moim najlepszym prezentem - wymruczał, ciągnąc mnie delikatnie za włosy.







- Camille i Isabelle niedługo wrócą - szepnęłam, leżąc na brzuchu, owinięta w białe prześcieradło i ramiona Jace'a.

Chłopak oparł się o moje plecy, przerzucając ramię przez moją talię. Uśmiechnęłam się, kiedy rozkosznie przesunął ustami wzdłuż mojego boku.

- Chyba zacznę tolerować demoralizowanie mojego dziecka w ten sposób - poczułam, jak się uśmiecha.

- Demoralizowanie? - zachichotałam, przekręcając się na plecy. Położył mi głowę na piersiach, a ja zatopiłam palce w jego włosach.

- Przypomnę ci, kiedy za szesnaście lat, będziesz prowadziła dyskusję z drugą Isabelle na temat "który szampon lepiej wpływa na same końcówki".

Zaśmiałam się, a on mi zawtórował.
Byłam tak bardzo szczęśliwa. I pomyśleć, że niedługo mieliśmy wrócić do normy.

- Cóż, przeżyjemy to - wyszeptałam, kiedy pocałował mój obojczyk.

- Razem.

Uśmiechnęłam się lekko, przenosząc wzrok na swoje Złote Runy. Razem.

Na zawsze. Uśmiechnęłam się lekko, pozwalając sobie odpłynąć w jego ramionach.










Jeśli czytasz, zostaw po sobie jakiś ślad.

31. Twoja bezwarunkowa miłość, dała jej zwycięstwo.

Clary

Leżałam zwinięta w kłębek na czystym, szpitalnym łóżku. Nerwowo zaciskałam palce wokół pościeli, hamując wybuch płaczu.

W mojej głowie ciągle pojawiały się wspomnienia sprzed zaledwie kilku godzin. To, jak pokoju nie wypełnił płacz Julie. Mojej Julie.

Zerknęłam na zegarek - była już ósma. Do sali wpadało przez okna światło latarni, a ciszę przerywał uliczny hałas.

Usiadłam na łóżku, sprawiając że lekko zaskrzypiało. Dale czułam jakby coś mnie rozrywało od środka.

Podniosłam się, ledwie utrzymując się na chwiejnych nogach. Ostrożnie, podtrzymując się ram łóżek, podeszłam do ogromnego lustra. 

Isabelle zdążyła mnie przebrać w czystą koszulę z guzikami, która przeznaczona była dla przypadkowych gości. Stanęłam do swojego odbicia tak, by móc zobaczyć swój profil. Wziągnęłam ze świstem powietrze, kiedy odsłoniłam brzuch.

Był pusty. Wręcz idealnie płaski. Pogłaskałam się po nim, czując niewyobrażalny ból. Nie czułam już delikatnych ruchów Julie. Zacisnęłam powieki, pozwalając wyswobodzić się łzom na wierzch. Otarłam je pospiesznie, opuszczając materiał koszuli.

Stałam się nikim.

Po co komuś dziewczyna, która nie potrafi donosić czyjegoś dziecka?

Jace mnie znienawidzi.

"Tak, zrobi to"

Wplątałam agresywnie palce we włosy, obracając się wokół własnej osi.

"Zabrałaś mi moje dziecko. Musiałam zabrać twoje" - syk Lilith ogarniał mój umysł.

- NIE! - wrzasnęłam, upadając na kolana. Nie opanowałam szlochu i krzyku - ODDAJ MI JĄ!

"Powinnaś umrzeć razem ze swoją matką. Nikogo byś nie skrzywdziła. Nawet własnego dziecka"

Potworny wyk wydobył się z mojego gardła. Dlaczego ona mi to robiła?

Oszołomiona wstałam gwałtownie, rzucając się w stronę okna. Szarpnęłam za klamkę, otwierając jedno i drugie skrzydło na oścież.

Chłodne, listopadowe powietrze uderzyło w moją twarz, wysuszając łzy na policzkach. Moja pierś unosiła się i opadała szybko przez płacz.

"Po co masz po niej cierpieć?"

Uniosłam nogę, stawiając ją na szerokim parapecie. Po chwili stałam w oknie, opierając się drżącymi dłońmi o szyby.

"Kiedy możesz do niej dołączyć"

- Julie - wyszeptałam, a świeże łzy napłynęły mi do oczu. Spuściłam wzrok w dół, dostrzegając samochody, których światła rozpływały się pod prędkością jazdy.

Jace

- Isabelle!

Brunetka zamknęła za sobą drzwi od jednej z sypialni. Podbiegłem do niej, czując jak ledwo trzymam się na nogach.

- Co jej jest? - wysapałem.

Spojrzała na mnie smutno,   a ja wyczułem jak moi przyjaciele z trudem łapiący oddech, właśnie go wstrzymali.

- ISABELLE! - krzynąłem, potrząsając jej ramionami.

- JACE - ponaglił mnie Alec, starając się nade mną zapanować.

- Jest słaba - wyszeptała, obejmując się ramionami. Dopiero teraz dostrzegłem jej sińce pod oczami, kontrastujące się z bladą twarzą.

- Ale wszystko z nią w porządku? - upewniłem się, starając się opanować bliski mi szloch.

- Sophie się nią opiekuje. 

- Mogę ją zobaczyć? - wyszeptałem, robiąc krok w stronę drzwi. Stanęła mi jednak na drodze, kładąc dłoń na ramieniu.

- Nie. Naprawdę, robimy co możemy, żeby zregenerować jej siły. Organizm Clary osłabł, co sprawiło.. Lekkie kłopoty przy porodzie. Malutka nie płakała...

Moje serce zamarło, kiedy potarła oczy, rozmazując nieco tusz.

- Jest już lepiej. Ale nadal jest osłabiona. Niedługo powinniście się z nią zobaczyć.

- Poczekaj - pomachałem dłońmi, zwalniając tempo - Gdzie Clary?

Clary

- Julie.. Moja Julie...

W mojej głowie rozbrzmiał jej cichy płacz. Uśmiechnęłam się smutno, kiedy łzy spadału na moje obojczyki.

- Już idę kochanie. Poczekaj na mn...

- CLARY!

Odwróciłam się spokojnie, na trzask otwieranych drzwi. W przejściu stanęli Camille, Tom i Alec z Jace'm na czele. Chłopak wpatrywał się we mnie z osłupieniem.

- Clary, co ty wyprawiasz?

- Clary, zejdź! - pisnęła Camille, zasłaniając dłońmi usta. 

Odwróciłam się do nich przodem, robiąc minimalny krok do tyłu. Byłam na samej krawędzi.

- Clary, chodź do mnie, kochanie. Proszę, zejdź - wyszeptał do mnie kojąco Jace, ale dostrzegłam w jego oczach strach. Dodatkowo cały pobladł.

- Nie - warknęłam, zaciskając dłonie na szybie - Ja muszę przy niej być. Po co ci ktoś, kto nie potrafi dać ci żywego dziecka?!

Odwróciłam się gwałtownie, na chwilę tracąc równowagę. Chwyciłam się mocniej framugi, dławiąc okrzyk.

- Clary - wyszeptał Jace, a ja usłyszałam jego ciche kroki - Nie możesz skoczyć. Nie możesz mnie zostawić.

Pokręciłam głową, kuląc ramiona.

- Potrzebuję cię. Oboje cię potrzebujemy.

Zerknęłam na niego przez ramię, nie do końca rozumiejąc o czym mówi.

- Julie na ciebie czeka, Clary.

Zmarszczyłam brwi, czując jak nogi zaczynają się pode mną uginać.

- Jest silna. Tak jak ty. Walczyła i wygrała - zrobił kolejny krok w moją stronę, aż mógł objąć moje uda.

- Twoja bezwarunkowa miłość, dała jej zwycięstwo.

Ściągnął mnie z parapetu, stawiając na pewnym gruncie. Camille upadła na kolana, wydając z siebie cichy szloch. Tom objął ją ramionami, uspokajając.

- Ona żyje? - wyszeptałam, odsuwając od siebie niedawne szepty Lilith.

- I czeka na ciebie - uśmiechnął się rozluźniony, że nie stoję już na parapecie, tylko w jego ramionach.

Uścisnęłam go, wypuszczając drżący oddech. Pozwoliłam kolejnej fali oszołomienia wypłynąć na zewnątrz, przy czym otoczyłam Jace'a ramionami wokół szyi. kiedy on zaczął uspokajająco szeptać do mojego ucha.

- Taka silna.

Siedziałam na dużym fotelu, wtulona w ramię Jace'a. W ciszy wsłuchiwałam się tykanie zegara, który odliczył już kolejne dwie godziny. Razem z nami siedzieli Camille z Tomem oraz Isabelle z Simonem. 

Każdy wtulony w kogoś innego. Wyczuwałam ich napięcie, kiedy kreśliłam palcem wzory na torsie Jace'a.

Mój ukochany pogłaskał moje plecy, całując mnie w czoło.

- Chcesz iść już spać? - wyszeptał, z ustami przy mojej skórze. Pokręciłam głową, zwijając się bardziej w kłębek na jego kolanach.

Specjalnie sprowadziliśmy trzy ogromne fotele, stawiając je w korytarzu przed sypialnią, w której Sophie siedziała razem z Magnusem i Julie.

Stukałam palcami drugiej dłoni o swoje kolana, wyliczając uderzenia mojego serca.

Doszłam już chyba do czterystu siedmiu, kiedy z pokoju wyszedł Magnus. Był zmęczony, ale ewidentnie rozluźniony. Stanęłam na równe nogi, podobnie jak każdy.

Czarownik posłał nam niepewnie spojrzenie, po czym uśmiechnął się zadowolony i lekko rozbawiony.

- Wyglądacie gorzej niż źle.

Podeszłam szybko do niego a on jednocześnie ujął moje dłonie.

- Co z nią? Wszystko w porządku? - wyszeptałam, czując uścisk w żołądku. Uwolnił jedną dłoń, by pogłaskać nią mój policzek. Był  ciepły, w przeciwieństwie do mnie.

- Czemu sama tego nie sprawdzisz?

Moje brwi wystrzeliły do góry i jedyne co mogłam zrobić, to uśmiechnąć się szeroko. Wyminęłam czarownika, wpadając do pokoju jak oszalała.

Nad beżowym łóżeczkiem pochylała się Sophie, uśmiechając się delikatnie. podniosła na mnie wzrok, w momencie kiedy poczułam na swoich ramionach dłonie Jace'a.

- Zobacz - wyszeptała, odsuwając się od kołyski. Wzięłam głęboki oddech, niepewnie zerkając na Jace'a. On tylko kiwnął głową i chwytając mnie za rękę, pociągnął w stronę kołyski.

Zanim nachyliłam się nad nią, usłyszałam ciche parsknięcie i płacz. Euforia, jaka opanowała moje ciało, była nie do opisania. 

Kiedy zajrzałam za beżowy materiał, dostrzegłam ją.

Idealną. Tak bardzo doskonałą.

Wyglądała jak lalka, wyrzeźbiona z porcelany, owinięta w kremowy koc. Uśmiechnęłam się. mrugając kilkakrotnie, aby upewnić się, że sobie tego nie wyobrażam.

- Julie - wyszeptałam, wyciągając ku niej rękę. Momentalnie się uspokoiła, i rozchyliła lekko swoje oczka.

Moje serce przyspieszyło, kiedy jej zielone oczy wbiły się w moje. Westchnęłam cicho, a Jace owinął wokół mojej talii ramiona. Przytulił mnie do swojej piersi, tak że wyczuwałam na plecach oszalałe bicie jego serca. Pocałował mnie w kark, kiedy dosięgnęłam swojej córeczki, głaszcząc ją przez cienki kocyk.

Dziewczynka parsknęła znowu uroczo, wydając z siebie piskliwe gaworzenie. Zobaczyłam jak moje własne łzy zmoczyły lekko jej prześcieradło, zanim Jace nie otarł następnych.

Odważnie wyciągnęłam drugą dłoń, chwytając ją pod główkę, drugą ręką chwytając wzdłuż jej całego ciałka. Była taka malutka.

Ciepło promieniowało od niej, kiedy przysunęłam ją do piersi. Spojrzała na mnie przez chwilę, a ja zatopiłam się w jej oczach, które zasłaniały jeszcze lekko opuchnięte od płaczu powieki. Nachyliłam się, całując ją w główkę. I to była najlepsza rzecz, jaką mogłam zrobić w tamtym momencie.

- Jedno mnie tylko zastanawia - wyszeptał Jace. opierając brodę o moje ramię. Przycisnęłam swój policzek do jego. 

- Co?

- Czemu żadna z was, nie ma tych cholernych, białych skrzydeł? - zaśmiał się, wywołując rosnące ciepło w mojej piersi.

Cmoknął mnie w szczękę, wyciągając swój długi i smukły palec do Julie. Natrafił na jej odsłoniętą rączkę, która momentalnie zacisnęła się wokół jego wskazującego palca.

- Hej, Julie.

Jeśli czytasz, zostaw po sobie jakiś ślad.

30. Ratuj ją.

Clary





Trzy miesiące później





- Weź to.

Magnus podawał mi już chyba piątą dawkę lekarstw. Pomimo ich, czułam się jeszcze bardziej słaba. W przeciwieństwie do Julie.

- Płód rozwija się zbt szybko - mruknęła Sophie, obejmując się ramionami - To może być wynik tego, że masz więcej krwi Anioła/

- A co to ma wspólnego z tym wszystkim? - syknęłam, bo poczułam kolejny ból.

- Czyni dziecko silniejszym, ale ciebie mniej odporną na urazy.

Oparłam się wygodnie o kanapę, pocierając swój brzuch. Był ogromny. Ale czego się spodziewać po ósmym miesiącu.

- Musisz to regularnie przyjmować - czarownik podniósł fiolkę, wprawiając w ruch zawartość płynu. Kiwnęłam głową, bacznie przyglądając się przygotowanym dawkom.

- Czy Jace może już przyjść? - spytałam,

Przytaknęli, po czym kilka minut później drzwi od sypialni się otworzyły, wpuszczając mojego ukochanego. Uśmiechał się, na co ja odpowiedziałam tym samym. Pożegnał się z Sophie oraz Magnusem, po czym ostrożnie położył się obok mnie.

- Obudziła się? - spytał, dotykając mojego brzucha. Delikatne kopnięcie same za siebie odpowiedziały.

- Błagam, niech tylko nie będzie z tych, co potrzebują jedynie paru godzin snu - westchnął, obejmując mnie ramieniem wokół szyi. Oparłam się o jego pierś, uśmiechając się lekko.

- Dlaczego?

- Bo to dla mnie zdecydowanie za mało, żeby nadrobić te kilka miesięcy.

Podniosłam głowę, łapiąc z nim szybki kontakt wzrokowy. Jednak szybko złączył nasze usta, pozwalając zderzyć się naszym językom. Kiedy już miałam przytulić dłoń do jego policzka, skrzywiłam się z delikatnego skurczu.

- Auć - wzruszyłam ramionami, pozwalając opaść głowie z powrotem na jego pierś - Julie zaczyna się robić nieznośna. Ma coś z ciebie.

- Och, ze mnie? - zaśmiał się cicho, nawijając na palce kosmyki włosów.

- Nie udawaj nawet.

Sięgnął nagle po coś do tylnej kieszeni jeansów, aby podać mi zgięty na pół skrawek papieru.

- Co to? - zdziwiłam się, ujmując to w swoje dłonie.

- Pamiętasz jak Isabelle męczyła nas o zdjęcie?

Uśmiechnęłam się, rozkładając fotografię. Byliśmy na niej ja z Jace'm, który uroczo całował mój brzuch.






***






"- Och, błagam! Nie macie takiego! Nie mieć takiej pamiątki?! - jęknęła, wymachując nam przed nosem aparatem.

- Isabelle...

- No prooooszę.

Dlaczego jej zależało na tym bardziej niż nam samym?

- Ugh, okay - mruknął Jace, pomagając mi wstać z kanapy. Nachylił się i cmoknął mnie w usta, na co uśmiechnęłam się.

- No chodźcie - machnęła do nas brunetka, wychodząc z biblioteki. Nie wiem dlaczego, ale zaciągnęła nas aż do oranżerii. Delikatne, październikowe słońce wpadało przez szyby, oświetlając złote i czerwone liście.

- No? Wykaż się Jace - ponagliła go, na co on przewrócił oczami.

 Parsknęłam śmiechem, rumieniąc się, kiedy uklęknął na oba kolana, spoglądając na mnie spod rzęs. Jedną ręką objęłam brzuch, drugą pogłaskałam jego włosy, kiedy przycisnął usta do mojego materiału koszulki. Przygryzłam wargę, czując jak pod jego dotykiem Julie wpada w ruch.

- Uśmiech!"







***






- Ale podoba mi się - przyznałam, odkładając zdjęcie na bok

- Mi również - odparł, całując mnie w skroń - Niedługo będzie takie z osobą trzecią, już na widoku.

Uśmiechnęłam się, wtulając się bardziej w jego pierś.

- Kocham Cię, Jace - wyszeptałam, śledząc palcem linie jego Run Ślubnych.

- Ja ciebie również, księżniczko.

13 listopada

- Wrócimy na kolację.

Siedziałam na łóżku, kiedy Jace ubierał czarną koszulę. Obserwowałam jak zapina powoli guziki, zasłaniając tym samym cudownie wyrzeźbione ciało.

- Uważaj tam na siebie - westchnęłam, dźwigając się na nogi - Królowa Fearie uważa cię za najbardziej urokliwego Nephilim - mruknęłam, przejeżdżając dłonią od jego szyi po linię bioder.

- Spokojnie kochanie - uśmiechnął się, całując mnie w policzek - Nie znam nikogo kro ma lepsze cycki czy tyłek od ciebie.

- Jace! - trąciłam go w ramię, jednak - przyznam - zadowolona tym komplementem.

- Poza tym, zauważyłaś jak ci urosły przez ciążę? - zauważył, chwytając moją jedną pierś w dłoń. Przewróciłam oczami, strącając ją, w rekompensacie całując go prosto w usta.

- Do zobaczenia na kolacji - wyszeptałam w jego wargi, zanim się odsunął.

- Na razie.

Po tym odsunął się, chwytając w dłonie czarną marynarkę, po czym wyszedł, na odchodne puszczając do mnie oko.

Och, jak ja go kocham.






***





- To zaczyna tracić smak - mruknęłam, pijąc przez słomkę kolejną dawkę lekarstw. Do powrotu chłopaków i Maryse, miałam spożyć jeszcze przynajmniej cztery.

- W sumie to dobrze - uśmiechnęła się Camille, związując włosy w kucyk.

- Pogadamy, jeśli sama kiedyś będziesz pić coś, co w smaku przypona papier - trąciłam ją stopą w bok, wywołując śmiech u dziewczyny.

Jakoś dziwnie przyjemnie było się dogadywać z Camille. Po tym, jak się pogodziłyśmy, wszystko zdawało się być łatwiejsze.






***




"- Clary?

Rozchyliłam powieki, aby zobaczyć siedzącą na krzesełku obok mojego łóżka Camille. Była spięta, a jej oczy lśniły.

- O co chodzi? - spytałam, chyba zbyt chłodno.

- Chciałam...

Spuściła wzrok, a ja zerknęłam na jej dłonie. Nerwowo wyginała palce, a skórki wokół jej paznokciu były nadobgryzane. 

- Przepraszam za to, jaka dla ciebie byłam. Jak... Starałam się skupić na sobie uwagę Jace'a. Tak bardzo przepraszam...

Chciałam coś powiedzieć, ale ona upadła na kolana, opierając głowę o mój materac. Zamrugałam kilka razy, dźwigając się na łokciach.

- Nie wiem, dlaczego nie pozwoliłaś mu mnie zabić! Nie wiem! Ale narażając siebie i małą.. - przerwała, aby załkać kilka razy. Jej wybuch się powiększył, kiedy pogłaskałam ją po głowie - Dziękuję, Clary. Nigdy nie będę ci się w stanie odwdzięczyć!

Zmusiłam ją, aby na mnie spojrzała. Dostrzegłam w jej oczach skruchę, szczerość i wdzięczność. Uśmiechnęłam się lekko, głaszcząc ją po policzku.

- Może po prostu zaczniemy od nowa?"






***





I zaczęłyśmy, I wyszło to na dobre.

Okazała się być świetną przyjaciółką i doskonałym opatrunkiem na zranione serce. Chyba starali razem z Tomem utworzyć coś na wzór mój i Jace, czy Isabelle i Simona.
I nieźle sobie z tym radzili.

- Cóż, idę po coś, co nada się do jedzenia.

- Isabelle powinna być w kuchni.

Kiwnęłam głową, odstawiając kubek na stolik i podnosząc się z miejsca. Coraz trudniej było mi się poruszać, ale jakoś dawałam radę.

- Pomóc ci? - spytała zatroskana Camille.

- Nie, dam radę - zapewniłam, machając ręką.

Wyszłam z biblioteki, kierując się powoli do kuchni. Z każdym krokiem coraz trudniej mi było złapać oddech. Chwyciłam się za bok, opierając o framugę drzwi. Isabelle stała przy kuchence, mieszając coś w garnku. Uśmiechnęłam się lekko, głaszcząc się po brzuchu.

- Co gotujesz?

Odwróciła się do mnie z uśmiechem, ale kiedy spojrzała na mnie, mina jej zrzedła.

- Co? - spytałam zdezorientowana, kiedy rzuciła łyżkę i ściereczkę.

- SOPHIE!

Spojrzałam w dół.

I wtedy to do mnie dotarło.

Po moich nogach leciały stróżki krwi. Chwyciłam się Isabelle. która objęła mnie ramieniem.

- Camille, dzwoń po resztę, niech wracają z tego pieprzonego spotkania! - krzyknęła, najprawdopodobniej do stojącej za nami dziewczyny. Poczułam, jak zaczyna mi się kręcić w głowie.

- Cholera! Clary....!







Dziewczyny przeniosły mnie do skrzydła szpitalnego, kładąc na jednym z gorszych łóżek.
Poczułam rwący ból w dolnej części brzucha. Krzyknęłam na całe gardło, chcąc wygiąć się w łuk, ale przeszkodziły mi w tym czyjeś dłonie, chwytając moje nadgarstki i ramiona.

- Jeszcze chwilę, Clary.

Rozchyliłam powieki, by ujrzeć nad sobą twarz Sophie. Pogłaskała mój policzek, kiedy usłyszałam trzask swoich własnych kości. Ponownie krzyknęłam, na co Sophie skrzywiła się lekko.

- Coś jest nie tak.  Musimy to zrobić bez Maryse - szepnęła czarownica, związując włosy w kucyk - Zanim będzie za późno.

- Ale Sophie.. - zaczęła niepewnie Isabelle, gładząc moje spocone włosy.

- Inaczej jej nie uratujemy!

Co? Co się działo z Julie?

- Nie! - pokręciłam głową, szarpiąc się z Isabelle - Pomóżcie jej! So... - przerwało mi kolejne szarpnięcie, a ja odgryzłam się zawyciem z bólu.

Poczułam nagle obie dłonie na brzuchu i promieniujące od nich ciepło. Płomień rozprzestrzenił się po całym moim ciele.

Czułam, jak tracę przytomność. Głosy moich przyjaciółek stawały się coraz bardziej odległe. Starałam się skupiać na nich wzrok, ale na próżno. Kiedy nagle ogarnęło mnie uczucie rozciągania mojego ciała w przeciwne strony, odrzuciłam głowę do tyłu, poddając się.

- Jeszcze trochę, Clary! Wytrzymaj, błagam!

- Isabelle, Runy uzupełniające!

Coraz bardziej ogarniała mnie ciemność i ledwo co czułam. Jedynie lekkie pieczenie steli przywróciło mnie do jako takiej rzeczywistości.

Kolejne łamanie kości.
Tyle że teraz, już nie krzyczałam. Nie miałam siły.

- Clary? Clary, nie zamykaj oczu - poprosiła mnie Isabelle, potrząsając lekko moim ramieniem.

- Uratuj ją - szepnęłam, ostatkami sił chwytając jej nadgarstek - Błagam...

- Julie - szepnęła Sophie, przerywając nam.

Zmusiłam się do podniesienie wzroku, ale widok na Sophie przesłonił mi mój nadal wydęty brzuch.
Dostrzegłam jednak, jak zawija coś niewielkiego, ubrudzonego białą mazią i krwią, w czysty ręcznik.
Tylko, dlaczego..

- Dlaczego ona nie płacze? - szepnęłam zmartwiona - Isabelle, czemu ona nie płacze?!











Jeśli czytasz, zostaw po sobie jakiś ślad.

29. Anioł, Aniołowi Aniołem.

Clary




Ocknęłam się przez szepty kilku osób, które siedziały przy mnie. Rozchyliłam powieki, aby ujrzeć prze swoich bokach ledwo przytomnych Sophie i Aleca. Chłopak trzymał mnie za jedną rękę, podczas gdy Sophie za drugą. Ścisnęłam je delikatnie, przez co momentalnie spojrzeli na mnie.

- Clary - ożywiona brunetka nachyliła się nade mną, dotykając mojego policzka.

Byłam zbyt oszołomiona. W pamięci odtwarzałam wszystko, co mogło spowodować że tak się zamartwiali.

Oczywiście.
Mój brat. Ostrze przebijające mój bok.

Chwyciłam nadgarstek dziewczyny, z trudem łapiąc oddech.

- Julie.. Julie - wyszeptałam, czując że za chwilę się rozpłaczę. Pogłaskała mnie po policzku, uśmiechając się delikatnie.

- Wszystko z nią w porządku. Wszystko jest dobrze, Clary.

Zerknęłam na Aleca, który tylko pewnie kiwnął głową, dotykając mój dalej wydęty brzuch.

- Dawała o sobie znać.

Wypuściłam drżący oddech, uśmiechając się delikatnie. Upuściłam głowę z powrotem na poduszki.
Była cała i zdrowa.
Pogłaskałam się po brzuchu, napotykając na dłoń Aleca. Splotłam nasze palce, pozwalając łzom wypłynąć na wierzch. Byłam spokojna.

- Gdzie Jace? - wyszeptałam, odczuwając jego brak.

- Z Magnusem na dole. Wiesz, leżałaś tu tak dwa dni.

Dni?

Rozejrzałam się po pokoju. Byłam w sypialni. Swojej sypialni. Tej w Instytucie.

- Wróciliśmy do Nowego Jorku?

- Już nic ci nie grozi - zapewnił mnie Lightwood, uśmiechając się ciepło.

- Co z moim bratem?

Spojrzeli na siebie niepewnie, ale ja dalej pytałam.

- Czy Camille go dobiła? On już nie wróci? Tak?

- Nie wróci - zapewniła Sophie, a ja czułam w jej głosie pewność - Nigdy.

Kiwnęłam lekko głową.
Byłam już bezpieczna. Wszyscy byliśmy. Razem z Julie.

- Zawołacie Jace'a?

- Oczywiście - szepnęła Sophie, całując mnie w czoło - Doktor Green kazała ci odpoczywać.

- Isabelle się z nią kontaktowała?

- Badała cię wczoraj - powiedział Alec, podnosząc się z miejsca - I mamy już pewność. Czekamy ma Julie.

Zachichotałam, czując delikatne ruchy w dole brzucha.




***



- Clary - westchnął uradowany Jace, kiedy wpadł do pokoju.

Zamknął za sobą drzwi, niemal rzucając się w moim kierunku. Ostrożnie usiadłam, kiedy on wspiął się na łóżko. Objęłam go ramionami, chowając twarz w jego szyi.

Przytulił mnie do siebie delikatnie, zaczynając całować za uchem, po szyi i linii szczęki. Odetchnęłam głęboko, odnajdując ustami jego usta  i złączyłam je w pocałunku. Czułam tą desperację, strach i ulgę, które w to włożył. Położyłam dłonie na jego szyi, pociągając delikatnie zębami za jego dolną wargę.

- Nigdy więcej mi tego nie rób - wyszeptał, wodząc dłońmi po moich plecach - Nigdy.

- Obiecuję - wyszeptałam.

Upadł nagle na kolana przy łóżku, pociągając mnie do samego brzegu materaca. Popatrzył na mnie czule, kiedy podciągnął koszulkę, którą miałam na sobie, odsłaniając mój brzuch. Zamrugałam oczarowana, kiedy przyłożył do niego policzek, obejmując mnie w talii ramionami, splatając palce na dolnej części pleców.

Wplątałam palce w jego puszyste włosy, kiedy odetchnął głęboko, kreśląc kciukami kółka na moich wystających kręgach.
Chciałam ten moment zatrzymać na zawsze. Owijałam jego kosmyki włosów wokół palców, kiedy on wsłuchiwał się w ruchy Julie.

- Czuję ją - wyszeptał, po dłuższym czasie. Uśmiechnęłam się lekko, kiedy się odsunął i spojrzał na mnie - Jest silna. Tak jak ty.

Objęłam ponownie dłońmi jego twarz, nachylając się ku ukochanemu. Pocałowałam go delikatnie, niemal tylko muskając o siebie nasze wargi. Znowu się odsunęłam, wpuszczając wzrok na brzuch.

- Julie Herondale.

Zaśmiał się cicho, po czym pocałował mój wydęty brzuch. Przygryzłam wargę, bo to była chyba najbardziej urocza rzecz na świecie.

- Będziesz cudownym tatą - wyszeptałam, wspominając jego słowa, że nie widzi siebie w roli ojca - Najlepszym.

- Postaram się - wyszeptał.

Ujęłam jego dłonie, patrząc mu w oczu. Utonęłam w płynnym złocie, kiedy pokręcił delikatnie głową.

- Przypomnij mi, dlaczego Razjel mnie tobą obdarował?

Uśmiechnęłam się szeroko, przyciskając sobie do policzka jego dłoń.

- Anioł, Aniołowi Aniołem.















Wiem że krótko, ale zamierzałam dodać dopiero w poniedziałek :)

Kolejną notkę - mam nadzieję - dodam we wtorek :*

UWAGA! NA NOWYM BLOGU MAM JUŻ GOTOWYCH BOHATERÓW I WPROWADZENIE! W TYM TYGODNIU POWINIEN SIĘ POJAWIĆ PIERWSZY ROZDZIAŁ! PROSZĘ, WEJDŹCIE I ZOSTAWCIE SWOJE PIERWSZE WRAŻENIE <3


---------> CITY OF ANGEL

Jeśli czytasz, zostaw po sobie jakiś ślad

28. Po prostu odejdź.

Clary




- Naprawdę musicie iść? - jęknęłam, kiedy Jace, Alec i Magnus szykowali się do wyjścia. Mieli przedostać się przez portal do Idrysu na zebranie Clave. Ja miałam zostać pod opieką Camille (?!?!?!) i Sophie.

- Wrócimy wieczorem - zapewnił Jace i ujmując moją  twarz obie dłonie, pocałował mnie w czoło. Uśmiechnęłam się lekko, a kiedy się uśmiechnęłam, przytuliłam również Aleca i Magnusa.

- Uważajcie na siebie - poprosiłam, kiedy Magnus otworzył drzwi.

- Stworzyliśmy z Sophie pole ochronne wokół domku.

Kiwnęłam głową, uśmiechając się lekko.
Nie chodziło o mnie.
Tylko o nich.

- Tak, cóż. do zobaczenia - pomachałam im, kiedy wyszli na zewnątrz. Odmachali, po czym przeszli kilkadziesiąt metrów i dopiero Magnus otworzył portal, przez który się przedostali.

- Zrobimy sobie babskie popołudnie, co wy na to? - uśmiechnęła się Sophie, obejmując nas obie wokół szyi.

- Beze mnie - prychnęła Camille, strzepując jej ramię, po czym szybkim krokiem wróciła na górę. Czarownica spojrzała na mnie, ale ja tylko wzruszyłam ramionami.

- Cóż, we dwójkę też można się świetnie bawić.






- Oliwki? - zdziwiłam się, kiedy dziewczyna posypała nimi warstwę innych warzyw i mięsa.

- Trzeba je do czegoś zużyć - wzruszyła ramionami, uśmiechając się szeroko.

Cóż, nie jestem pewna czy na babskich popołudniach robi się pizzę dla reszty domowników, ale przyjmijmy że od dzisiaj tak.

- Powiem tak - mruknęła, otrzepując ręce - Jeśli przypalę spód..

- Nie zapeszaj - westchnęłam, posypując pizze serem i wstawiając ją do piekarnika - A jeśli już, to wina piekarnika.

- Jak uważasz - uśmiechnęła się, kiedy zamknęłam drzwiczki - Mamy czas, żeby porozmawiać.

Parsknęłam śmiechem, kierując się z nią do saloniku. Usiadłam na jednym z dwóch foteli, krzyżując pod sobą nogi.

- Myśleliście z Jace'm  nad imieniem?

- Tak. Mamy kilka sugestii - uśmiechnęłam się, wyliczając na palcach - Dla dziewczynki chcemy Adele albo Julie. Chłopiec, cóż... David lub Ryan.

- Podoba mi się Julie i Ryan - uśmiechnęła się.

- Czyli wybór jace'a, jeśli chodzi o Julie i mój, jeśli chodzi o Ryan'a.

- Myślałaś nad imieniem.. Luna?

Pokręciłam głową, biorąc głęboki oddech.

- Nie.. Znaczy, nie, że nie myślałam. Po prostu.. To dla mnie zbyt bolesne, nazwać swoje dziecko imieniem przyjaciółki, do śmierci której sama się przyczyniłam.

- To nie była twoja wina - powiedziała, kładąc mi dłoń na dłoni.

- Dla mnie tak - szepnęłam.

- To co - wysiliła się na uśmiech, klaszcząc w dłonie - Przyznaj się. Wolałabyś dziewczynkę czy chłopca?

Uśmiechnęłam się, zakładając kosmyk włosów za ucho.

- Cóż, chyba dziewczynkę. Uczyć ją rysować, czytać, ubierać w sukienki... Widzieć jej bunt - zachichotałyśmy obie, po czym kontynuowałam - Rozmawiać o chłopakach.. Być tym, kogo ja nigdy nie miałam - dodałam, uśmiechając się smutno.

- Będziesz najlepszą mamą w historii - zapewniła, splatając nasze dłonie.

- Chciałabym. Nigd... Och - pisnęłam, chwytając się za brzuch. Sophie wytrzeszczyła oczy, dotykając mojego policzka.

- Clary? Co się dzieje? Clary!

Zamrugałam kilka razy, kiedy ponownie doznałam wrażenia, że coś się we mnie porusza. Spojrzałam na swój brzuch, odsłaniając luźną koszulkę Jace'a.  Niepewnie dotknęłam go palcem.

- Clary...

Lecz po sekundzie obie znieruchomiałyśmy. kiedy jak tylko zabrałam palec, w tym samym miejscu odcisnęła się stópka. Przyłożyłam dłoń do ust.

- O. Mój. Boże! - pisnęła Sophie, dotykając delikatnie mojego brzucha. Ruch się powtórzył pod wierzchem jej dłoni - O matko, to najbardziej urocza rzecz jaką widziałam!

Dostałam histerycznego śmiechu, dokładnie kiedy ze schodów zeskoczyła Camille. Była lekko zdezorientowana, ale kiedy na nas popatrzyła, przewróciła oczami, zakładając ręce przed sobą.

- Wrzeszczycie, jakby ktoś was mordował.

- O matko, niech Jace żałuje że go przy tym nie ma! - Sophie zignorowała młodą Cullen, obejmując dłońmi mój brzuch.

- Trochę to dziwne.. Połowa piątego miesiąca - zdziwiłam się, mimo to nie przestawałam się uśmiechać.

- U Nephilim, ciąża trwa tyle, co u Przyziemnych, ale jej rozwój przebiega szybciej - wyjaśniła czarownica.

- Och - wyszeptałam.

Camille przewróciła oczami, opierając się o drewnianą kolumnę.

- Skoro już tu do was zeszłam, czy nie...

Przerwał jej jednak hałas tłuczonego szkła. Sophie rzuciła się z miejsca, by zasłonić mnie swoim ciałem, kiedy odłamki zaczęły lecieć w naszą stronę.
Przerażona podniosłam wzrok.

Przed nami stał Jonathan, razem z Damonem. Podniosłam się z miejsca, ochraniając brzuch własnymi ramionami.

- Proszę. Przegapiłem oświadczyny. Przegapiłem ślub. I w dodatku ciążę? - pokręcił głową, uśmiechając się złośliwie - Wybacz siostrzyczko. Ale traci się rachubę w więzieniu.

Mina mi zrzedła, ponieważ jego wzrok stał się niemal morderczy. Przełknęłam ślinę, cofając się kilka kroków.

- Czego chcesz, Jonathan?!

- Lilith nie na darmo marnowała na ciebie swoją krew - warknął, wyciągając sztylet. Damon poszedł w jego ślady - Osłabła. W zamian za ciebie, potrzebuje ofiary - syknął, obracając rączkę ostrza w dłoni.
Moje serce bije ekstremalnie szybko a krew zagłusza wszystko wokół. Sophie stanęła przede mną, we władczej pozycji.

- Nie dam ci żadnej z nich skrzywdzić - pstryknęła palcami, tworząc wokół siebie, mnie i Camille barierę ochronną - Wynoś się stąd!

- Nie tak prędko.

- Sophie..!

Czarna mgła mojego brata przebiła się przez jej barierę, zawiązując się wokół szyi czarownicy. Zaczęła kasłać i miotać.

- Zostaw ją! - wrzasnęłam, wplątując palce jednej dłoni we włosy - Błagam, nie rób jej krzywdy!

Brat machnął dłonią, odrzucając Sophie do tyłu. Dziewczyna uderzyła o ścianę i nieprzytomna upadłą na podłogę.

- Sophie!

- Żyje - uspokoił mnie Jonathan - Pytanie jak długo.

Szybkim krokiem podeszłam do Camille, bo i nasze bariery ochronne zniknęły. Mimo że żywię do niej niechęć, chwyciłam jej dłoń.
Bo tylko w taki sposób Jonathan ani Damon nie mogli jej skrzywdzić, a cierpienia kolejnej osoby z mojego powodu bym nie zniosła.

- Zostaw nas, Jonathanie. Proszę...

- Nie mogę, siostrzyczko - wzruszył ramionami.

Zadrżałam, przekazując za naszymi ciałami sztylet  Camille, Chwyciła go niepewnie, dalej chowając go za plecami.

- Po prostu odejdź.

- Nie mogę  - powtórzył, i oboje zrobili krok w naszą stronę. Zacisnął dłoń wokół żarówki która dawała delikatne światło w saloniku i zmiażdżył ją, bez żadnych skutków.

- Nie zbliżaj się, ty tępy kretynie! - wrzasnęła Camille, rzucając sztylet w ich stronę. Wszystko działo się tak szybko, że nie zdążyli zareagować. Ostrze poświęcone przez Cichych Braci wbiło się w pierś Damona, który w ciągu sekundy zawył z bólu i upadł na podłogę. Mój brat patrzył w osłupieniu, jak jego wspólnik i przyjaciel zaczyna drżeć i krzyczeć.

- Ty głupia suko!

Odskoczyłyśmy od siebie, kiedy Jonathan rzucił się w naszym kierunku. Chciałam uciec. Wybiec z domu i rzucić się w kierunku lasu. Stworzyć portal na jednym z drzew i przedostać się do Idrysu.
Ale gdybym tak zrobiła, on by je obie zabił. Zerknęłam na ich dwójkę. Pisnęłam, bo Jonathan trzymał Camille przy ścianie, z ostrzem przy szyi. Dziewczyna próbowała mu się wyrwać, ale była zbyt słaba.

- Nie powinnaś się wtrącać - syknął - Kim jesteś, że dajesz sobie takie prawo?!

- Jonathan, zostaw ją! - krzyknęłam, odrywając jego dłoń od nadgarstka dziewczyny. Cofnął się o krok, ale kiedy próbował wbić sztylet w młodą Cullen, stanęłam między nimi.

Dostałam kilkusekundowego deja vu, z sytuacją z Simonem. Kiedy to i jego obroniłam. Wtedy jednak nie byłam świadoma, że narażam nie tylko siebie.
Teraz byłam, a mimo to, obroniłam ją.

- Ach! - wrzasnęłam, kiedy ostrze wbiło się lekko tuż przy moich żebrach. Camille wciągnęła z sykiem powietrze, a ja spojrzałam w dół na swoją ranę. To co później się działo, zdawało się dziać w zwolnionym tempie. Wrzask Camille i świst ostrza. Krzyk Jonathana i jego widok, upadającego na kolana. Krew, brudząca przód moje koszulki.

- Clary - głos Camille zdawał się do mnie dochodzić, jakbym była pod powierzchnią wody. Poczułam jak otaczają mnie jej ramiona, nie pozwalając mi upaść. Dotknęłam miejsca, gdzie przed chwilą był wbity sztylet mojego brata, obecnie wijącego się z bólu na podłodze, obok martwego już Damona.

- Clary! - usłyszałam obok siebie Sophie. Obie z Camille zaniosły mnie i położyły na kanapie, odsłaniając brzuch. Poczułam na swoim policzku łzy. Nie. Nie mogłam go stracić. Nie mogłam. Nie znowu.

- Proszę cię - chwyciłam nadgarstek Sophie, kiedy obie się nade mną pochylały - Proszę, uratuj.. Ją.

Nie wiem dlaczego, ale w tamtym momencie byłam pewna, że noszę pod sercem Julie Herondale.

- Clary.. Clary nie zamykaj oczu - młoda Nephilim potrząsnęła moim ramieniem. Mimo to powieki stały się dla mnie za ciężkie, aby utrzymać je otwarte. Kiedy moja głowa opadła na poduszki, usłyszałam nad sobą głos, tak bardzo cudowny, którego nigdy nie miałabym dość.

- Clary...

Jace.











Misiaki!

Wiem, mi też będzie ciężko rozstać się z "Miastem Cieni". Ale nie chcę na siłę pisać ich przygód, kiedy będą mieli po około 20-30-40 lat, i ciągnąć przygody następnych pokoleń. 

Ale zamierzam założyć po skończeniu tego bloga zupełnie nowy. Również o przygodach Clace. Nigdy was nie zostawię! Mam nadzieję, że mój nowy blog będzie miął tak dobre powodzenie jak "M.C."

Matko, to już drugi rozdział dzisiaj XD sama nie wiem co mi się stało XD Następny jednak będzie może w poniedziałek, najpóźniej we wtorek :'))

O LUJU JUŻ  74.800 WYŚWIETLEŃ! MATKO, JAK JA WAS KOCHAM MISIE <3


Jeśli czytasz, zostaw po sobie jakiś ślad.

27. Nigdy dotąd nie stanowiło to dla ciebie problemu.

Clary

Trzy miesiące później

- Ugh, to naprawdę niedorzeczne - skrzywiłam się, kiedy piłam już chyba trzecią herbatę tego popołudnia. Podobno zielona dobrze działała na mnie i na dziecko, ale nie na mój żołądek i kubki smakowe.

- Niedługo zacznę to zwracać - jęknęłam, bo smak napoju dosłownie zbierał mnie na mdłości. Zerknęłam na swój wydęty brzuch, delikatnie go głaszcząc - Nie masz nic przeciwko, kochanie?

- Porozmawiasz sobie z nim o tym, kiedy już rzeczywiście będzie miał do powiedzenia - powiedziała Maryse, podsuwając mi porcję warzyw.

- Maryse, będę wyglądała gorzej niż źle - jęknęłam, chowając twarz w dłoniach.

- Musisz się zdrowo odżywiać.

- Wiem - mruknęłam, odgarniając włosy za ucho.

Odkąd ona i mój ojciec dowiedzieli się, że jestem w ciąży, od ich reakcji po zamartwianie się, są dosłownie gorsi niż niejedna kobieta w zaawansowanej ciąży. Gorsi niż ja.



" - Musimy wam coś powiedzieć.

Ścisnęłam dłoń Jace'a, kiedy staliśmy w jadalni, przy wspólnym obiedzie. Oczy wszystkich zwróciły się na nas. Poczułam wpływający na moją twarz rumieniec.

- Hm, ja... - zaczęłam, nie za bardzo pewna czy za chwilę nie zemdleję.

Jace przyciągnął mnie do siebie, a ja nabrałam pewności.

- My.. - zaczęłam ponownie, ale Isabelle się wtrąciła.

- Och, na miłość boską, tak trudno ci się pochwalić, że zrobiliście ze mnie ciotkę?!"



Cóż, przekazanie tej informacji było naprawdę nietypowe, z dodatkowym udziałem Isabelle.
Maryse przejęła rolę mojej opiekunki, tak jak poprosił ją mój ojciec. Był niezwykle przejęty i na każdym kroku mówi mi że mam być ostrożna i nie pakować się w niepotrzebne kłopoty.

- Widziałaś może Jace'a? - spytałam, kiedy kończyła gotować obiad dla wszystkich.

- Mieli mieć trening.

Kiwnęłam głową, zeskakując ostrożnie z krzesła. Dotknęłam brzucha, uśmiechając się lekko.

- Idę zobaczyć co robią - powiedziałam do Maryse i zanim zdążyła mi odpowiedzieć, byłam już na korytarzu, idąc powoli w stronę sali treningowej.
Drzwi były otwarte, więc doskonale słyszałam odgłosy uderzanych o siebie sztyletów, bicz Isabelle i okrzyki walki.

Na sali byli wszyscy. Jace trenował z Alekiem, Will z Tomem a Isabelle dawała popalić Camille. Uśmiechnęłam się lekko, kiedy poczułam delikatny skurcz w dole brzucha.

- Auć - syknęłam, głaszcząc się tam, gdzie mnie zabolało - Wolnego mój drogi.

- Clary!

Spojrzałam na Isabelle, która wesoło pomachała w moją stronę. Uśmiechnęłam się i również odmachałam, dostrzegając na twarzy Camille zniecierpliwienie.
Cóż, dla niej nie byłam tu mile widziana.

Jace na dźwięk mojego imienia obejrzał się, lekko zaniepokojony.
Ugh, kolejny ostrożny.

Przerwał na chwilę trening i podbiegł do mnie, starając się zapanować nad nierównym oddechem i uśmiechnąć się lekko.

- Hej - wydyszał, kiedy był już tylko krok ode mnie.

- Hej - przywitałam się i wspięłam na palce, całując go lekko w usta. Dotknął delikatnie mojej twarzy oddając pocałunek, ale szybko się odsunął. Wydęłam niezadowolona wargi, na co parsknął śmiechem.

- Coś się stało?

- Musiało się coś stać, żebym przyszła do własnego męża? - spytałam, obejmując go w pasie. Pokręcił głową,

- Więc wszystko dobrze?

- Tak - mruknęłam, lekko zniecierpliwiona. Chciałam znów go pocałować, ale zrobił dziwny unik i zamiast tego oparł swoje czoło o moje.

- Mam trening - wyjaśnił, kreśląc kciukiem kółka na moim policzku.

- Nigdy dotąd nie stanowiło to dla ciebie problemu - westchnęłam, odwracając wzrok.

- Clary...

- Nie ważne - zabrałam dłonie z jego bioder, dopiero teraz orientując się, że nie ma koszulki. Zerknęłam na Camille, która ewidentnie obłapiała go wzrokiem.

- Camille ma fajny widok - rzuciłam i szybko pocałowałam go w policzek, po czym odwróciłam się i po prostu wyszłam.





***



- Co się dzieje z tobą i Jace'm?

Wzruszyłam ramionami, kiedy Isabelle już chyba trzeci raz zadała mi to pytanie.

- Chyba zaczyna mieć problem z samym dotykaniem mnie.

Dziewczyna usiadła obok mnie, obejmując mnie wokół szyi ramieniem.

- Nie prawda. Po prostu się martwi. Po tym, jak Magnus i Sophie opowiedzieli nam kiedyś o twojej mamie... Po prostu nie chce cię narażać.

Prychnęłam, przewracając oczami.

- To dopiero piąty miesiąc, a wy traktujecie mnie jakbym miała zaraz urodzić.

- Może i tak. Ale po prostu każdy się martwi.

- Traktuje mnie jak obcą. A Camille stara się to wykorzystać - warknęłam, czując jak zaczynają mnie piec oczy.

- Clary.. On nigdy cię nie zrani.

- Ale ona tak - wyszeptałam, podnosząc się z kanapy. Isabelle patrzyła na mnie z troską.

A co? Było inaczej?

- Potrzebuję go. A on.. - machnęłam ręką, pilnując tylko tego, aby się nie rozpłakać - Nie czuję, żeby przy mnie był, rozumiesz?

- Clary...

Wtedy do jej pokoju wpadł Alec. Był zdyszany i poddenerwowany. Isabelle podniosła się gwałtownie, kiedy chłopak uspokoił się, bo zobaczył mnie przy jej boku.

- ALec? Co się dzieje?

- Jonathan i Damon. Oni.. Zniknęli.






***




- Jak to "uciekli"? - pisnęłam, kiedy wszyscy zebraliśmy się w jadalni.

Jace uporczywie przytulał mnie do siebie, tak że byłam oparta plecami o jego pierś. Zaciskałam dłonie na jego nadgarstkach, czując jak krew buzuje w moich żyłach.

- Clave nie umie tego wytłumaczyć - Robert pokręcił głową, również zestresowany.

Ale ja umiem.

- To ona. Lilith. To ona ich uwolniła - wyszeptałam zszokowana.

Moje sny.
Chłopiec z krwią wypływającą z ust.
Moja ciąża.
Ucieczka mojego brata.

"Zawsze dostaję to, czego chce".

Wypuściłam z siebie drżący oddech, kiedy mój ojciec potarł swój podbródek.

- Na razie nie jest bezpiecznie w Instytucie. Musimy przenieść się w różne miejsca.

- Zaraz.. To znaczy że mamy się rozdzielić? - spytała ostrożnie Camille, lekko zaniepokojona.

- Przynajmniej na trzy grupy - wyjaśniła Maryse - Pierwszą grupą będzie Jace, Clary, Camille oraz Alec z Magnusem i Sophie. Drugą Isabelle, Will i Tom z Valentinem. Ja i Robert będziemy trzecią grupą.

- Gdzie będziemy się przenosić? - spytałam.

- Nie możemy o tym mówić - pokręcił głową Robert - Dzisiaj wieczorem otwieramy portale. Nie zabierajcie nic oprócz stel i sztyletów. Wszystko inne załatwimy na miejscu.










***







Okazało się, że miejscem w jakie przeniesiono naszą grupę, był niewielki, drewniany domek, położony w Forks.
Wokół otaczał go las, który idealnie odgradzał nas od reszty świata.

- Są trzy pokoje - westchnął Magnus, opierając się o kolumnę z drewnianej belki - Ktoś będzie musiał spać w salonie.

- Mogę ja - zaoferował się Alec, stawiając swoją torbę z bronią przy kanapie. Podskoczył na niej parę razy, uśmiechając się - Nie jest najgorzej.

Jace pociągnął mnie delikatnie za sobą, kierując nas w stronę schodów. Oparłam dłoń na swoim wydętym brzuchu, kiedy byliśmy już w połowie drogi.

- Wszystko dobrze? - zapytał, kiedy zobaczył co zrobiłam.

- Tak? - mruknęłam.

- Jesteś na mnie zła? - uniósł brwi w zdziwieniu, kiedy uchylił pierwsze drzwi na prawo. W malutkim pokoju postawiono duże, dwuosobowe łóżko i komodę z czterema szufladami.

Położyłam swoją stelę i dwa sztylety na niej, siadając na łóżku. Było miękkie, a ja zrobiłam się nagle zmęczona.

- Powiesz mi o co chodzi?

Spojrzałam na blondyna, który stał u moich nóg. Przekręciłam się na bok, chowając twarz za ramieniem.

- Nie mam ochoty rozmawiać.

Poczułam, jak kładzie dłonie po obu stronach mojego ciała. Nachyliłam się ku niemu, wpatrując się w jego złote oczy. Tak bardzo go kochałam. Potrzebowałam. I nie miałam zamiaru przejmować się czymkolwiek.
Objęłam jego twarz dłońmi i pociągając go za sobą upadłam z powrotem na plecy. Jace wylądował na mnie, jednak praktycznie mnie nie dotykając. Przesunął się na bok, pogłębiając lekko pocałunek, ale czułam, jak się hamuje.
Ugh, nienawidzę tego.
Odsunął się po chwili, oddychając głęboko. Zmarszczyłam nos i brwi, odrywając dłonie od jego policzków, aby położyć je przy swojej głowie.

- Właśnie o to - mruknęłam.

- Co?

- O to, że zbyt szybko wszystko kończysz - żachnęłam się, odpychając go od siebie - Idź do Camille, może potrzebuje pomocy z rozpakowaniem.

Zmarszczył brwi, ale i tak podniósł się z łóżka, poprawiając potargane włosy.

- Naprawdę, nie wiem co się z tobą ostatnio dzieje.

Przewróciłam oczami, przewracając się na bok. Moje oczy natrafiły na duże okno, które wychodziło na las. Kołyszące się drzewa uspokoiły mnie trochę, pozwalając zamknąć oczy i odpłynąć.







Ocknęłam się, kiedy widok za oknem był całkowicie czarny. Musiał być już późny wieczór, bo Jace'a jeszcze nie było w pokoju. Leniwie podniosłam się z łóżka, przeciągając się lekko. Mięśnie karku mnie lekko zabolały, ale nie zwróciłam na to uwagi.

Przez uchylone drzwi, dostrzegłam dostające się z dołu światło. Powietrze przeszywały ciche śmiechy chłopaków i Camille.

Wyszłam i po cichu pokonałam korytarz oraz drewniane schody. Śmiechy nasilały się z każdym moim krokiem. Kiedy wpadłam w smugę światła rzucaną przez kuchenną lampę, dostrzegłam Aleca cedzącego makaron oraz Jace'a i Camille obrzucających się mąką.

Poczułam ukłucie w sercu. Mój ukochany wydawał się być rozluźniony i beztroski. I to w towarzystwie Camille.

Dziewczyna umazała go białym proszkiem po ramieniu. Nie dostrzegli mnie. To pewnie dlatego Jace uroczo potargał jej włosy brudnymi dłońmi, a ona chcąc się odegrać, ujęła jego twarz, kreśląc kciukami kółka na jego policzkach. Ciągle się śmiali. Wyglądało to tak, jakby zaraz mieli rzucić się na siebie i wepchnąć sobie nawzajem języki do ust.

Przygryzłam wargę kiedy pierwszy dostrzegł mnie Alec. Zaniepokojony trącił łokciem Jace'a, wskazując w moją stronę. Blondyn natychmiast spoważniał, zabierając dłonie od Camille. Ona również się odsunęła, ale z uśmiechem triumfu, a nie z zakłopotaniem.

- Clary.. - zaczął blondyn, ale ja uśmiechnęłam się smutno, odwracając na pięcie. Szybkim krokiem zaczęłam wracać do pokoju, czując że w kącikach oczu zbierają mi się dawno wyczekiwane łzy.

- Clary! - powtórzył Jace, kiedy był w połowie schodów a ja weszłam już do pokoju, stając przed łóżkiem. Zaciskałam palce tak mocno, że prawdopodobnie na wnętrzu mojej dłoni pozostały odciski paznokci.

- Clary - szepnął, kiedy wpadł do pokoju. Odwróciłam się do niego, posyłając sztucznie rozbawione spojrzenie.

- Teraz rozumiem.

- O czym ty mówisz?

-Błagam, nie udawaj, Jace! - podniosłam głos, nie zważając na stojących na dole Aleca i Camille - Doskonale widzę jak na nią patrzysz! - wrzasnęłam, wplątując palce we włosy - To przez to jak wyglądam?! Brzydzisz się mnie?! Dlatego mnie nie dotykasz?!

- Co ty bredzisz do cholery?!

- To oczywiste! Jest chuda! I pusta w środku, nie to co ja! - wskazałam na siebie - Ona nie musi się niczym ograniczać, racja?!

- Sądzisz, że chciałbym zaliczyć kogoś innego, bo nie jestem w stanie wytrzymać bez seksu dłuższy okres?!

- Nie wiem! - wyrzuciłam ramiona do góry, odwracając się do niego tyłem. Chciałam iść i uderzyć Camille prosto w twarz, za to jak wykorzystuje ostatnie oddalenie się Jace'a ode mnie.

Poczułam, jak obejmuje mnie ramionami i odwraca przodem do siebie.

- Nigdy. Nie. Zaryzykuję. Straty ciebie - szepnął, gładząc kciukiem moją dolną wargę - Zbyt cię kocham. I dla ciebie wytrzymam nawet dwa razy dłużej. Teraz nie zbliżam się tak do ciebie, bo.. - spuścił na chwilę wzrok, kręcąc głową - Nie potrafiłbym się oprzeć. Jestem ciebie niesamowicie spragniony, księżniczko. Ale nie chcę go skrzywdzić.

Wyglądał tak niewinnie i wiarygodnie, a mi zrobiło się głupio. Przecież on mnie kochał. A ja jego. Ponad wszystko.

- I to nie ma nic wspólnego  z tym, jak wyglądam? - szepnęłam, kładąc dłonie na jego biodrach.

- Zawsze wyglądasz idealnie. I nie masz nawet prawa sądzić, że jest jakikolwiek inny powód niż ten, że nie chcę narazić małego. Albo małej.

Uśmiechnęłam się lekko, przytulając policzek do jego torsu.

- Nie kłóćmy się już - szepnęłam, podciągając się ku niemu. Zmarszczyłam brwi, kiedy on odsunął się, kręcąc głową.

- Naprawdę się nie powstrzymam. Nie chcę zrobić mu.. Jej.. Krzywdy - odparł, gładząc lekko mój brzuch.

- Potrzebuję cię - oznajmiłam cichutko, spuszczając wzrok.

- Och, cierpliwości. Kiedy już twoja idealna kopia zdecyduje się wyjść na zewnątrz, będziesz mnie błagać, żebym przestał - zamruczał, oddychając mi ciężko do ucha - Ale nie zrobię tego, kochanie. Nie po tak długim czasie.

Poczułam rosnące pożądanie w całym ciele. Czy on to robił specjalnie?

- Skąd wiesz, że będzie moją kopią?

- Bo zwykle geny tych piękniejszych, przechodzą na dziecko.

Przewróciłam oczami, uśmiechając się szeroko.

- A chociaż mały całus? - spytałam, pokazując niewielką odległość między moim kciukiem a palcem wskazującym.

Przytulił dłoń do mojego policzka, w momencie kiedy ja objęłam jego kark. Kiedy nasze usta w końcu się zetknęły, pocałowałam go najdelikatniej jak umiałam, aby nie kusić ani siebie, ani jego. Odwzajemnił pocałunek, uśmiechając się delikatnie.

Czemu właściwie ja go tak strasznie kocham?









Hm, ostatnio jedna z was przypomniała mi o dawnej zabawie, a dokładniej pytaniach, jakie wam zadawałam. 


Cóż, oto kolejne: czy macie znajomych, którym poleciliście mojego bloga, a teraz czytają go razem z wami?  :)

I jeszcze jedna WAŻNA INFORMACJA. Przewiduję jeszcze 8-9 rozdziałów i... Cóż, wszystko ma swój początek i koniec, "Miasto Cieni" również :')
Jeśli czytasz, zostaw po sobie jakiś ślad.