32. Wiesz, co masz robić?

Clary





Nie potrafiłam się nacieszyć widokiem Julie. Nikt tak naprawdę nie mógł. Każdy nachylał się nad nią, mówiąc i rozśmieszając mojego Aniołka.

- Jest cudowna - westchnęła Isabelle, głaszcząc ją po główce - I ma twoje oczy.

Uśmiechnęłam się lekko, kiedy nagle ogarnęła mnie fala zmęczenia, Przeciągnęłam się, pobudzając tym każdy mięsień.

- Chyba powinnaś się położyć.

Miała rację. Od kilku dni praktycznie nie odstępowałam od kołyski Julie. Należał mi się chociaż minimalny odpoczynek. A z tym nie powinno być problemu - Julie nie wykazywała potrzeby ciągłej uwagi.

- Tak, cóż - westchnęłam, pocierając zmęczone oczy - Do zobaczenia rano?

Dziewczyna cmoknęła mnie w policzek, uśmiechając się lekko.


- Dobranoc.

Nachyliłam się by pocałować Julie w policzek, po czym położyłam ją w kołysce i wyszłam z jej pokoiku. Był oddalony dwie jedną sypialnię dalej od mojej i Jace'a.

Kiedy weszłam do naszego pokoju, zobaczyłam wyciągniętego na łóżku ukochanego, w samych dresach i wilgotnymi włosami.

- Hej - szepnęłam, kładąc się obok niego na łóżku.

- Hej - wymruczał, zwracając na mnie całą swoją uwagę. Przygryzłam lekko wargę, kiedy uśmiechnął się do mnie, wbijając swoje złote oczy w moje.

- Tak się cieszę, że ma twoje oczy - wyszeptał, nachylając się ku mnie.

- Och?

- Obawiam się jednak, że będzie blondynką.

- Nie życzyłabym jej, aby była ruda - parsknęłam śmiechem, kiedy przekręcił nas tak, że wisiał nade mną, błądząc ustami po mojej szyi, szczęce.

- Cóż, zadowalający fakt, że ma coś ze mnie.

Odnalazłam ustami jego usta, wplątując palce w jego puszyste, kręcące się włosy. Chwycił mnie pod kolana, oplatając się moimi nogami w talii. Mruknął z zadowoleniem, kiedy wygięłam się w łuk, ocierając się o jego nagą pierś.

Och, jak długo czekałam na coś takiego!
W jednej chwili chwycił rąbek mojej koszulki, ściągając mi ją przez głowę. Zarumieniona lekko, nawinęłam sobie na palec sznurki jego dresów, kąsając zębami jego szyję. W jednej chwili jęknęliśmy cicho, wyczuwając budujące się między nami napięcie, którego pomału nie byłam w stanie znieść.

- Kocham cię, Clarisso Herondale - wyszeptał, zaczepiając palce o gumkę moich dresów.

- Kocham cię.





- Długa noc? - zachichotała Isabelle, kiedy rano przygotowywała mi kawę.

- Nic mi nie mów- westchnęłam, wyciągając się na blacie.

Cóż, nie mogłam narzekać. Uśmiechnęłam się lekko na wspomnienie z dzisiejszej nocy - na usta Jace'a, błądzące po moim ciele. O jego dłoniach, rozpalających moją skórę. Jego gorący oddech, tuż przy moim uchu i moje ciche jęki, za każdym, powolnym  i harmonicznym ruchem naszych bioder.

Zarumieniona wzięłam kubek kawy od Izzy, zaciskając wokół niego place.

- Za miesiąc Cici Bracia przyjdą, oznaczyć Julie Runami Ochronnymi - oznajmiła, zajmując miejsce naprzeciwko mnie. Kiwnęłam głową, upijając łyk napoju, kiedy do kuchni weszli Alec i Jace. Oboje mieli na sobie tylko dresy, tyle że Jace szare, a Alec - granatowe.

- Mamy coś do jedzenia? - jęknął Alec, kiedy Jace przytulił mnie do swojej piersi. Oparłam się wygodnie o niego, kiedy położył swój podbródek na czubku mojej głowy.

- Mogę ci usmażyć jajecznicę! - zaoferowała się uradowana Isabelle, na co Alec wytrzeszczył oczy.

- Straciłem apetyt - zatrzasnął drzwi od lodówki, na co oboje z Jace'm wybuchnęliśmy śmiechem.

- Alec! - mruknęła Izzy, zakładając ręce na piersi - Jesteś okropny.

Chłopak uśmiechnął się, targając siostrze włosy.

- Też cię kocham, siostrzyczko.










Rok później  (17 stycznia) - Jace 19 lat, Clary 18 lat, Julie - 1 rok 2 miesiące.




- Shh -  przyłożyłam palec do ust, kiedy Julie z trudem hamowała swój śmiech. Uchyliłam drzwi od naszej sypialni, ukazując jeszcze śpiącego Jace'a.

- Wiesz co masz robić? - szepnęłam, biorąc ją na ręce. Kiwnęła główką, zakrywając mi swoją tłustą rączką usta.

- Bo obudzis tatusia - zmarszczyła lekko brwi, kiedy postawiłam ją na łóżku. Materac delikatnie ugiął się pod jej ciężarem, kiedy zaczęła czołgać się w stronę Jace'a.

- TATA! - pisnęła, wskakując mu na pierś. Jace zdusił okrzyk zaskoczenia. Parsknęłam śmiechem, klęcząc na krawędzi łóżka.

- Ugh, przestań mi molestować twarz - zaśmiał się blondyn, chwytając Julie pod pachy.

Uniósł ją do góry, wywołując jej niekontrolowany chichot.

- Wsystkiego najlepsego! - krzyknęła, wymachując rączkami.

Mój ukochany usiadł, przyciągając sobie córkę do piersi. Pocałował ją w czoło, kiedy przytuliła się do jego ramienia.

- Dziękuję, kochanie - uśmiechnął się z ustami przy jej skórze.

Nie mogłam się powstrzymać i również się uśmiechnęłam, czołgając się w ich stronę. Jace spojrzał na mnie, a ja przygryzłam wargę na płynne złoto jego tęczówek.

- Hej - wyszeptałam, całując go leciutko w policzek. Uśmiechnął się uroczo, wypuszczając Julie z objęć. Dziewczynka ciągle się śmiejąc, zaczęła przekręcać się po łóżku, rozrzucając wokół siebie blond włoski.

Jakim cudem rocznemu dziecku tak szybko urosły włosy?
Sophie tłumaczyła jej szybko nabywane zdolności intelektualne jak i rozwój, zawdzięcza większej dawce anielskiej krwi.

Cóż, postanowiłam też tak to tłumaczyć.

- To niewiele, jak na urodzinowy poranek -wydął wargi, przekręcając głowę. Przewróciłam oczami i nachyliłam się ku niemu. Pocałował mnie lekko zadowolony, przechylając głowę.

- Mhm.. - przerwałam, odsuwając się jako pierwsza - Może my zrobimy ci śniadanie? Co ty na to?

Westchnął lekko rozczarowany, a ja zmarszczyłam brwi. Tak, cóż, były jego urodziny, ale z nami siedziało dziecko.

- Jasne - mruknął, opadając na poduszki.

Ponownie przewróciłam oczami, tym razem lekko zfrustrowana. Ostatnio często miał zmienny nastrój.

- Chodź, Julie - wzięłam ją na ręce, usadawiając na swoim biodrze - Zrobimy tacie śniadanie.






- Jace jest w złym humorze?

Zerknęłam na Camille, która zabawiała Julie, kiedy ja kroiłam leniwie kolejnego pomidora.

- Czemu?

- Bo kiedy on jest zły, ty również. I odwrotnie - wzruszyła ramionami, przeczesując palcami włosy mojej córeczki - Więc?

Odłożyłam nóż, opierając się biodrem o blat.

- Cóż.. Ostatnio mamy mało czasu dla.. Siebie - ton mojego głosu miał jej powiedzieć, o jaki czas mi chodziło. Przygryzła wargę, rzucając mi smutne spojrzenie.

- Och, kochanie, jeśli chcecie mieć chwilę czasu dla siebie, ja i Isabelle chętnie zajmiemy się Julie - zaproponowała ochoczo. Zerknęła na malutką blondynkę, pytając się jej - Julie? Co byś powiedziała na zakupy ze mną i ciocią Isabelle?

- TAK! - klasnęła w dłonie, a jej zielone oczy rozbłysły. Boże, rodziła się druga Isabelle.

- Co to za entuzjazm?

W drzwiach stanął Jace, ubrany w same dresy, które odsłaniały pasek jego bokserek. Camille porwała Julie w objęcia, chcąc go wyminąć. Zatrzymała się obok niego, uśmiechając się.

- Wszystkiego najlepszego, staruszku.

- Mam dziewiętnaście lat, Camille - mruknął.

- Julie, dasz buziaka swojemu staruszkowi? - zaśmiała się, wychylając blondynkę w stronę ojca.

Kiedy Jace nachylił się ku córce z ustami ułożonymi w dzióbek.
Julie jednak zaśmiała się i odepchnęła twarz chłopaka, który udał urażonego.

- Moja własna córka mnie olała - westchnął, po czym machnął ręką - Nawet ona.

Poczułam dziwne napięcie w dole brzucha na jego słowa. Camille posłała mi smutne spojrzenie, po czym ułożyła usta w słowie "powodzenia". Kiwnęłam głową, kiedy zniknęła za drzwiami.

Jace stanął trzy kroki ode mnie, wywołując u mnie naprawdę ogromną burzę. Stał tak daleko, z odsłoniętym torsem i niesamowicie potarganymi włosami.

Założyłam ręce na piersi, spuszczając wzrok na swoje nogi.

- Dzięki - westchnął, podstawiając mi pod nos kanapkę.

Odwróciłam wzrok, wzruszając ramionami.

- Nie ma sprawy.

Dostrzegłam jak niedbale odkłada talerz z kanapką na blacie, po czym opiera się o niego dłońmi - umieszczając je po jednej i po drugiej stronie moich bioder. Spojrzałam na niego, a nasze twarze dzieliły nieznośne centymetry.

- Cóż, wszystkiego najlepszego - wyszeptałam, czując jak przysuwa ręce do mojej talii. Wypuściłam drżący oddech, kiedy jego palce dotknęły mojej nagiej skóry ud, wślizgując się wyżej pod koszulkę.

- Niestety, nie mam dla ciebie prezentu - mój głos powoli przechodził w jęk. Tym bardziej, kiedy pocałował mnie lekko w szyję, przyciągając bliżej do siebie.

Podskoczyłam, siadając na blacie i obejmując go nogami w pasie. Jego usta zachłannie śledziły różne szlaki na mojej skórze, kiedy moje dłonie badały jego twarde i gładkie plecy.

- Ty jesteś moim najlepszym prezentem - wymruczał, ciągnąc mnie delikatnie za włosy.







- Camille i Isabelle niedługo wrócą - szepnęłam, leżąc na brzuchu, owinięta w białe prześcieradło i ramiona Jace'a.

Chłopak oparł się o moje plecy, przerzucając ramię przez moją talię. Uśmiechnęłam się, kiedy rozkosznie przesunął ustami wzdłuż mojego boku.

- Chyba zacznę tolerować demoralizowanie mojego dziecka w ten sposób - poczułam, jak się uśmiecha.

- Demoralizowanie? - zachichotałam, przekręcając się na plecy. Położył mi głowę na piersiach, a ja zatopiłam palce w jego włosach.

- Przypomnę ci, kiedy za szesnaście lat, będziesz prowadziła dyskusję z drugą Isabelle na temat "który szampon lepiej wpływa na same końcówki".

Zaśmiałam się, a on mi zawtórował.
Byłam tak bardzo szczęśliwa. I pomyśleć, że niedługo mieliśmy wrócić do normy.

- Cóż, przeżyjemy to - wyszeptałam, kiedy pocałował mój obojczyk.

- Razem.

Uśmiechnęłam się lekko, przenosząc wzrok na swoje Złote Runy. Razem.

Na zawsze. Uśmiechnęłam się lekko, pozwalając sobie odpłynąć w jego ramionach.










Jeśli czytasz, zostaw po sobie jakiś ślad.