30. Uwielbiam sposób, w jaki mnie uzupełniasz.

Clary



Ostatkiem sił znalazłam drogę powrotną. W głównej sali, nadal nikogo nie było. Usiadłam więc na ziemi, chowając głowę między nogi. Zaczęłam powoli dostawać duszności a zawroty głowy też nabierały na sile.
Znalazłam w kieszeni gumkę do włosów, wiążąc nią swoje niemal mokre loki, które kleiły się do czoła i karku.
Byłam zmęczona. Chciałam tylko się stąd wydostać.
Nie mogłam nikomu powiedzieć, co tutaj zaszło.
Nikomu.

- Clary? Wszystko dobrze? - głos Isabelle był niewyraźny, tak jak jej zbliżająca się sylwetka. Dotknęłam jej wyciągniętej dłoni, upewniając się że jestem jeszcze przytomna.

- Tak. Upadłam i uderzyłam się w głowę - wyjaśniłam, kiedy dotknęła mojego czoła.

- Czemu Tom nie narysował ci.. Zaraz, gdzie jest Tom? - zmarszczyła brwi.

- Nie wiem.. Pobiegłam do przodu i jakoś się zgubiliśmy.

- Po prostu jak dzieci - westchnęła, przykładając czubek steli za moim uchem - Znalazłaś chociaż coś ciekawego?

Spuściłam wzrok, odpychając od siebie to, co się stało przed chwilą.

- Clary?

- Hm? Nie, nic nie znalazłam.

- My właśnie też - odparł Alec - To nie ma sensu. Wskaźniki nawet nie drgają. Jakby nic się tu nie wydarzyło.


A jednak.
Wydarzyło się.
I to bardzo dużo.





Kiedy wróciliśmy do Instytutu, marzyłam tylko o tym, aby położyć się spać. Luna i Will prosili, abym posiedziała z nimi w salonie i po prostu się odprężyła, ale nie chciałam.
Z dwóch powodów.
Nie mogłam teraz być obok Toma.
I nie mogłam patrzeć na to, jak Jace mnie ignoruje.
Wzięłam więc szybki prysznic, rozmasowując guza z tyłu głowy. Nadal bolał, ale dzięki Iratze dużo mniej niż poprzednio.
Stąpając po chłodnych kafelkach, wyszłam owinięta w ręcznik do pokoju, podchodząc do szafy. Ubrałam na siebie czarne legginsy i beżowy sweter, wieszając ręcznik na uchylonych drzwiach szafy.
Upadłam plecami na łóżko, pocierając twarz dłońmi. Pragnęłam po prostu zniknąć. Cofnąć się do czasu, kiedy uczyłam się w domu. Kiedy wszystko było normalne.
Ale nie poznałabym Luny. Willa. Isabelle.
Jace'a.
Przekręciłam się na lewy bok, wtulając twarz w poduszkę. Jedna jedyna łza spłynęła po moim policzku, zanim nie usnęłam.







Jace



Po powrocie do Instytutu, każdy rozszedł się w swoją stronę.
Nie mając co ze sobą zrobić, stwierdziłem, że mogę iść do biblioteki. Jak na razie, było to chyba jedyne miejsce, gzie mogłem posiedzieć sam.
Idąc wzdłuż półek, sięgnąłem po pierwszą lepszą książkę, opadając na miękką kanapę.

- Serio? - mruknąłem, po zorientowaniu się, że wzięta przeze mnie książka jest autorstwa Shakespeare'a. Jak dla mnie banał, ale nie miałem zamiaru szukać niczego lepszego.

Po przekartkowaniu kilku stron, cała koncentracja zaczęła ze mnie uciekać. Nie mogłem skupić się na żadnym akcie, czy nawet scenie. Ciągle myślami byłem przy Clary, którą miałem wrażenie tracić z każdą minutą milczenia.
Zatrzasnąłem "Romeo i Julię" rzucając książkę na stolik. Zmęczony przetarłem twarz, wyciągając nogi przed siebie.
Nie chciałem dłużej tak funkcjonować. Bez niej. Bez mojej Clary.
Nagle drzwi od biblioteki się otworzyły, ukazując w nich Toma. Zdążył już przebrać się w szare dresy i biały podkoszulek.
Również był wykończony. Wolnym krokiem podszedł, siadając obok mnie na kanapie.

- "Romeo i Julia"? - prychnął, wskazując brodą na książkę - Od kiedy z ciebie taki romantyk i fanatyk dramatu?

- Daruj sobie - mruknąłem, podnosząc się z miejsca.

- Poczekaj - on również wstał, tak że nasze oczy były na równym poziomie. Pokręciłem głową, ruszając do przodu. Chłopak dotrzymał mi jednak kroku, nie poddając się.

- Chciałem porozmawiać.

- O czym? - warknąłem, dalej patrząc przed siebie.

- O Clary.

Zatrzymałem się raptownie, patrząc na niego.

- Co?

Przekrzywił głowę, lekko wzdychając.

- Zastanawiałeś się, czemu wybrała akurat ciebie?

Zmarszczyłem brwi, czując jak temperatura w mojej piersi wzrasta.

- O czym ty mówisz?

- Czemu wybrała ciebie? - zrobił krok w moją stronę - Tego, który tylko bawi się uczuciami. Tego, któremu na niczym nie zależy?

Wykrzywiłem usta w fałszywym uśmiechu.

- Ma specyficzny gust, jak widać. Masz pretensję o jej wybór. Wybacz, jeśli zależy ci bardziej na sobie samym niż jej..

- Nie waż się mówić, że mi na niej nie zależy.

Zmrużyłem oczy, podchodząc do niego o krok, tak, że nasze buty niemal się dotykały.

- Kochasz ją.

Zacisnął usta w wąską kreskę, spuszczając wzrok.
Oczywiście, że ją kochał.

- Ale ja też ją kocham. Zmieniła mnie. Nauczyła prawdziwego uczucia. Nie wyobrażam sobie ją stracić. Sam nigdy nie zrozumiem, dlaczego akurat ja. Dlaczego mnie pokochała.

Uniósł podbródek, mrożąc mnie wzrokiem.

- Mnie też kocha, Jasie Herondale. Tylko boi się sama sobie do tego przyznać.

Mój uśmiech ze złośliwego, przemienił się w smutny. Skrzyżowałem ramiona na piersi, wypuszczając ciche westchnienie.

- Wiem.

Wydawał się naprawdę zaskoczony moją reakcją. Ale nie powiedziałem nic więcej. Odwróciłem się od niego, ruszając w swoim kierunku.

- Nie zasługujesz na nią.

Obejrzałem się za siebie. Tom wpatrywał się w podłogę.

- Ale jeśli ona tego chce.. Pamiętaj tylko jedno. Ja na nią będę czekał. Nieważne ile. I jeśli tylko ją skrzywdzisz, narażę się nawet Clave.

- To też wiem - odparłem, zostawiając Toma w tyle.









Clary




Siedziałam na tronie z kości słoniowej.
Przede mną stała na baczność armia Nephilim, Wilkołaków, Wampirów i Czarowników oraz Czarownic. 
Na przodzie w szeregu moi przyjaciele.
Na czele Jace.
Nie patrzyli na mnie. Ich wzrok był pusty, a sami zachowywali się niemal jak zombie. Popatrzyłam na siebie. Miałam na sobie długą, ciągnącą się po ziemi czerwoną suknię bez ramiączek, z tiulem od pasa w dół.

"Doskonały wybór, królowo"







Ocknęłam się, kiedy poczułam jak łóżko obok mnie się ugina, a pokój wypełnił zapach znajomych perfum.
Obejrzałam się lekko za siebie, aby ujrzeć Jace'a.
Chłopak leżał na brzuchu, z twarzą schowaną w materac, z dłońmi złączonymi nad głową. Odwróciłam się znów do niego plecami, mrugając kilkakrotnie. Chciałam się upewnić, że dalej nie śpię. Że nie obudzę się za chwilę, sama, w pustym pokoju.


Ale dalej czułam ciepło mojego Anioła. Jego cudowny zapach.

Jednym, zwinnym ruchem przewróciłam się na drugi bok, chowając głowę pod jego jedno ramię tak, że owijało ono moją szyję.

Popatrzyłam na niego.
Miał otwarte oczy, a tęczówki jakby wypełnione płynnym złotem. Uśmiechnęłam się lekko, przylegając do niego całym ciałem.

- Hej - szepnęłam, czując jak zaczynają piec mnie oczy.

On naprawdę tu był.

- Hej - odchrypnął, przyciągając nasze twarze do siebie. W efekcie stykaliśmy się nosami i czołami, a mój oddech powoli przyspieszał. Musiałam wydąć wargi, aby nie wybuchnąć płaczem.

Chociaż i tak niewiele to dało.

- Przepraszam - wymruczał, ocierając moją łzę z kącika oka.

- To ja przepraszam - odparłam, zaczynając łkać.

- Ej.. Shh, nie płacz - pocałował moje czoło, mocno przyciskając usta do skóry.

Przerzuciłam jedną nogę przez jego pas, chowając twarz w jego szyję. Znów mogłam go normalnie dotykać. A on zaczął ze mną rozmawiać. Euforia wypełniła mój umysł.

- Wybacz mi, że zachowałem się jak ostatni dupek - wyszeptał - Po prostu.. Byłem przestraszony.

Dźwignęłam się na łokciu, aby mieć na niego lepszy widok.

- Bałem się, że cię stracę. Że odejdziesz, bo uznasz, "że to dla mnie lepsze".

- A nie byłoby to dla ciebie lepsze? - spytałam, bojąc się odpowiedzi.

- Co? Życie bez ciebie?

Znowu zaczęły napływać mi łzy, mocząc poduszkę, kiedy na nią spadały.
- Bałem się, że znajdziesz kogoś innego. Lepszego. Kogoś, kto byłby ciebie wart. A nie byłbym nim ja.

Zmarszczyłam brwi, chcąc coś powiedzieć, ale położył mi palec na ustach.

- Jesteś dla mnie najważniejsza. Kocham cię. Kocham cię tak bardzo, że mnie to przeraża. Ale.. W dobrym znaczeniu. To uczucie.. Jest dobre. Ty jesteś dobra. Zmieniłaś mnie na lepsze.

Przerzucił mnie, tak że siedziałam okrakiem na jego biodrach.

- I nigdy nie pojmę tego.. Ugh, jesteś moim Aniołem, Clary. Tlenem, życiem, czymś, dzięki czemu mogę funkcjonować, bez wszystkiego innego. Ale jesteś przede wszystkim moim Aniołem. Aniołem, który w jakiś cudowny, niewyjaśniony sposób jest tutaj, a nie zasiada przy Razjelu.

Moje serce bije ekstremalnie szybko, a brzuch po raz setny stał się klatką dla kolibra. Zatopiłam palce w jego złote włosy, przyciągając do siebie jego twarz.

- Dla mnie ty jesteś idealny. Uzupełniasz mnie. Tak jak ja te niemal niewidoczne usterki uzupełniam w tobie. Razem tworzymy jedność - zabrałam jedną dłoń, sięgając po jego. Splotłam nasze palce, zaciskając je wokół jego pięści - Dwa idealnie pasujące do siebie, fragmenty układanki.

Szybko przycisnął swoje usta do moich, rozchylając je językiem. Czułam jego słodycz. Gładki język.
Owinęłam się wokół niego, sprawiając, że z gardła wydobył mu się cichy pomruk zadowolenia. Obrócił nas, lądując nade mną, kiedy ja sięgnęłam po rąbek jego koszulki.

- Uwielbiam sposób, w jaki mnie uzupełniasz.

Uśmiechnęłam się, odpinając pasek jego jeansów.

- Wiem.

No i jak? Wykłóciłam się z rodzicami aby iść gdzieś, gdzie jest ten cholerny internet i dodać nową notkę <3

A teraz - skoro dodałam, to mam prośbę. Chciałabym, aby każdy z was w komentarzu, napisał jaki jest wasz ulubiony cytat z mojego opowiadania :* 

Jeśli czytasz mojego bloga, zostaw po sobie jakiś ślad.